BOŞLUKLAR

Selamlar,

Biraz içimi dökmek istiyorum. Yaşadığım bir durumuda paylaşmak istiyorum birde. 

Umarım sıkılmadan okursunuz. Sıkılırsanızda okumazsınız tabii dimi :)

Ben 7 yıl öğretmenlik yaptım. Bu yıl ise kendime biraz ara vermek istedim aslında beklentilerim de vardı bir işyerinden orada çalışırım diye umuyordum ama olmadı. sonra bir çok kolejler ile görüştüm ama içimde ara verme isteği ayrıca hayalini kurduğum iş olduğu için reddettim. Yeni başlangıçlar yapmak istiyorum, keyif aldığım başka bir sektöre kayacaktım ama ekonomik kriz vs işe alım olmadı. Hayal kırıklığı yaşadım mı evet hem de çok. 

Ben gezmeyi, yeni yerler keşfetmeyi ve profesyonel olmasada fotoğraf çekmeyi çok seviyorum. Bu yıl benim yılım olacaktı. Farklı bir sektörde çalışacaktım, esnek çalışma saatlerim olduğu için hafta içi rahat rahat gezip fotoğraf çekebilecektim vs. Ama şuan sadece gezip fotoğraf çekebiliyorum orası ayrı. 

Tabii evdeyim,eşime maddi anlamda destek olamıyorum, toplum baskısı ( aa neden çalışmıyorsun, bu çift tek maaş nasıl geçiniyor, vs vs) eşim sağolsun bana en ufak imada bulunmadı ama ben kendimi kötü hissetmeye başladım. korkular başladı, bu sefer evimde rahat oturamadım, rahat rahat gezemedim. Herşey üst üstte geldi manevi anlamda. insanın iç huzuru olmayınca içinde kocaman bir boşluk olur ve o boşluğa gereksiz korku senaryoları ile doldurur. yani ben öyleydim genelleme yapmak istemem. 

Baktım böyle olmayacak, psikiyatr buldum, yaşlı, tonton, tatlı bir doktor hanım. 45 dakika konuştum susmadan. Anlattım kendimi, geçmişin sandığını açtık birlikte tam orayı toparlayalım derken seans bitti. orası dağınık kaldı. Sende anksiyete bozukluğu var bu ilaçları iç dedi. 2 kutu ilaç yazdı. birisi antidepresan diğeri anksiyete düzenleyici ve uyutan bir hap. 

Çıktım oradan ama kafam karma karışık. İlaçları içtikçe dahada karışıyor herşey, düşünceler dinmiyor, kendimle konuşmalarım susmuyor. doktora sık sık gidemiyorum çok pahalı diye. 

Bir gün bu düşüncelerimden kurtulmak istedim. En iyi yöntem uyumaktı.Bilincimi kaybettim neredeyse. birkaç tane uyku yapan haptan, üzerine kas gevşeltici hap içtim. Etki gösterene kadar oyalanmak için bitki çayıda hüplettim.Tabii ki uyudum. 

Telefon çalmış duymamışım. Eşim aramış defalarca, korkmuş eve gelecekmiş ki ben duyup açtım telefonu. 

Duygularım karma karışık, ben uyanamıyorum, ilaçlar ağır geldi saatlerce uyudum. Eşim geldi ve ben başladım ağlamaya. Sanki bütün dünyam temizlendi gözyaşlarımla, içim ferahladı..

ilaçları içmeyi o gün bıraktım. 

Yanlış anlaşılma olmasın ilaca karşı değilim. Bilinçsiz tüketilen ilaca karşıyım. 

O ilaçları terapi ile birlikte içmem gerekirdi. İlaçlar bilincimde ki düşünceleri dağınık yüzeye çıkartıyordu. Terapi yolu ile dağınıklığı toplarlayıp kapatmamız lazımdı. Ama ben dağınıklığı toplarlamadan tüm çekmeceleri açmaya çalışıyordum en sonunda işin içinden çıkamadım ve uyumak istedim.

Terapi güzel şey ama şuan bırakmak zorundayım. İlaçlarıda bıraktım, terapiyide işe başladığımda ancak devam edebileceğim. 

Sonra kendimi telkin etmeye korkularımla yüzleşmeye başladım. karanlıktan korkuyordum mesela karanlıkta vakit geçirmeye başladım.sessizlikten korkuyordum mesela şuan ev sessiz ve ben bunları yazıyorum. Kendi boşluğumu korkularla doldurmaya çalıştığımı farkettim. Duygu piramidi yaptım kendime, Boşluklarımı güzelliklerle doldurmaya çalıştım.

Mesela dün hayvanlara yemek ayırdım ve onları yedirdim bunu boşluğuma güzel bir anı olarak yazdım.

Hikaye kitabımı birçok çocuğa hediye ettim paylaştıkça çoğaldığı hissini boşluğuma kazıdım. 

Evimde açtığım müziğin huzur verici etkisini yazdım boşluğuma

Eşime başka baktım bugun, mutluluğu yazdım içime

Diyetimi bozdum bir günlük ve sevdiğim kahvaltıyı yaptım bu hisside yazdım boşluğuma..

Duygu piramidimde ki boşluğumu dolduruyorum korkuyla değil güzelliklerle...

Terapi zamanıma kadar bu beni idare eder bence :) tavsiye ederim.

sevgiler...