Bozdağ'da hüzünlü buluşma...

Bizim ailede, kuşaktan kuşağa anlatılan hazin bir hikayedir, anneannemin zamansız yitimi.

" Menekşe rengi gözleri ile güzelliği, becerileri, aklı, kendine güveni, iyi biniciliği, sesi ile dillere destan olan Emine Hanım..." diye başlar öykü.
.....

Ege'nin bir ilçesinde subaylık görevini sürdürmektedir dedem, 1930 'lı yıllarda.

Kurtuluş savaşının nice cephelerinde düşmanla savaşmış ve tek ciğerini kaybetmiş , isimsiz kahramanlarından biridir O. Refikaları Emine Hanım da giyimi, davranışları yaşam biçimi ile tam bir Cumhuriyet kadını.
.....

Bir hıdırellez günüdür yine. Tüm ilçe halkı ile " Allahdiyen " dağında kutlanacaktır gün. Sarp ve zorludur dağın yolları ama bir o kadar da vahşi ve güzel. Ancak atlar tırmanabilmektedir zorlu yolları. Emine Hanım da iyi binicidir zaten. Kimsenin binmeye cesaret edemediği vahşi doru atı seçer ve " ben onu yola getirmesini bilirim " diyerek atlar sırtına.

Doru at, başlarda uysal görünse de, daha mesire yerine ulaşamadan yapar yapacağını. Menekşe rengi gözlü Emine Hanımın elinden koparır dizginlerini. Şaha kalkar hışımla ve sırtından silkelemeye çalışır onu. Emine Hanım, henüz yirmiyedisinde...biri kız, biri erkek iki küçük bebenin anası. Ayağı üzengiye takılı...metrelerce sürüklenir Allahdiyen'in sarp yamaçlarında...
......

O zamanlar henüz yedi yaşında olan annem, hiç unutmaz Emine Hanımın menekşe rengi gözlerini ve kokusunu. Ve yaşayamadığı tüm ana sevgisini, annesinin bin bir emekle,yaratı ile üretmiş olduğu çeyiz sandığı ile birlikte,biricik kızı Neşe ' sine verir.

Ve bu hazin öykü, kuşaklar boyu anlatılır gider...

........

Halen bir yıldır yaşamakta olduğum bu Ege şehrine atamamın yapıldığı ilk zamanlarda, artık menekşe rengi gözlü Emine Hanım'a daha yakın olmanın sevincini yaşamıştım. Küçük kızımla ilk işimiz, yakındaki ilçeye giderek, artık hüzünlü selvilerin gölgelendirdiği park yeri olan , eski şehir mezarlığını bulup, Emine Hanım'la hasret gidermek olmuştu..
........
Bu pazar, Bozdağ'a hıdırellez gezisi olduğunu öğrendiğimde sevinç içindeydim.Küçük kızımda yanıma gelecekti nasılsa hafta sonu için İzmir'den. Hem birlikte olacak, hem merak ettiğim yakın çevreyi tanıyacak , üstüne üstlük hıdırellezin sevincini yaşayacaktık. Bir taşla bir sürü kuş yani...

Şehrime 1,5 saat mesafedeki Salihli'den hemen sonra, Ödemiş-Bozdağ tabelasından güneye saptı aracımız. Ve sapma ile görüntü birden değişti. Yılankavi bir yolun sararak kuşattığı sarp dağlar, şaşırtıcı büyüklükte ,asırlık ağaçlar, çamlarla donanmış, tek tük o çok sevdiğim mor erguvanların süslediği vahşi bir doğa karşıladı bizi.

Ben bu büyüleyici güzellik içinde kendimden geçmiş, Bolu Dağlarını ve Karadenizi anımsarken, birden küçük bir köyün mavi tabelası ile irkildim : " ALLAHDİYEN "

70 küsur yıl sonra ;yine bir hıdırellez günü , aynı yerde ailenin dört kuşak kadınlarının ruhları buluşmuştu, bir şölen gibi...

Ölüm ve hayat içiçeydi. En küçük kuşak, kızım-Hazal'ım yanımda, elleri ellerimde, başım onun omzunda saklı...doya doya ağladık birlikte...

El becerilerimi, resim sevgimi kendisinden aldığıma inandığım, hatta " Neş'e li Şeyler " isimli son sergimi kendisine ithaf ettiğim,menekşe rengi gözlü Emine Hanımla yetmiş küsur yıl sonra, yine bir hıdırellezde buluşup,dertleşmişti ailenin 4 kuşak kadını.

Adeta ailenin kadınlarına çöreklenen bir lanet, yine genç sayılacak bir yaşta annemi almıştı benden. Ama o gün Sophia Loren dudakları, Liz Taylor burnu, sıcacık yüreği ile bir hukuk ustası olan annemde aramızdaydı.

Ve davudi sesi ile çok sevdiği ;

"Geçti hayal içinde bunca yıl ,
bir gün gibi..
En eski hatıralar daha henüz,
dün gibi.. "

Şarkısını söylerken, bizler de geri kalan üç kuşağın en hüzünlü tonları ile ona eşlik ediyorduk...




fotoğraf- Benim objektifimden: Emine Hanım Bozdağda açan menekşe renkli bir çiçek şimdi...