Bu aşkın son çırpınışları

Bu aşkın son çırpınışları, son dokunuşları. Sessizlik bir türlü bozulmuyordu ne o ne de ben konuşuyorduk yalnızda telefonun diğer ucunda fon da ağır bir şarkı. Birde ara sıra hissettiğim nefes alış verişleri vardı. Çığlığı basmak istiyordum ama yapamıyordum “yeter” demek “yeter artık yaptıklarına yapacaklarına çektirdiklerine yeter durdur ne olur” demek istiyordum ama yapamıyordum işte. Sessizlik bir türlü bozulmuyordu. Çırpınıyordu yüreğim ayrılışların sayısını unutmuştum kaçtı sayamıyordum artık. Ben bu düşünceler içerisinde boğulurken o sadece susuyordu. Zaman akıyordu, akıntıya kapılıyordu bir bir aşkın son kalan parçaları. Kayboluyordu, gözlerimin önünde resmi siliniyordu. Resmini koyduğum çerçevede sadece gözleri kalmıştı.

Nasıl aklımda çıkardı ki gözlerin en umutsuz günlerin kurtarıcısı gözleri. Bir tek onlar kalmıştı odamda duran çerçevenin içerisinde anlayamıyordum siliniyordu işte resmi yok oluyordu. Bu aşkın son çırpınışları son dokunuşları. Bir ara telefonu kapamayı düşündü. Ama biliyorum eli gitmedi geçmişte olduğunu gibi kapatamıyordu telefonu cesareti yoktu. Ya bir daha sesini duyamasam diyordu benim dediğim gibi. Aşk parçalanıyordu biz sadece yıkılışı izliyorduk. Kelimler bir türlü çıkmıyordu çıkmayacaktı da farklıydı bu diğerlerine benzemiyordu. Benzemeyecekti de…

Gecenin ortası odada gezinirkenki çıkardığı ayak seslerini duyabiliyordum telefondan tedirgindi çok hemde. Aşk bitiyordu buraya kadardı. Bir şeyler söylemek istiyordu özür dilemek affet diyebilmek istiyordu. Susuşundan belliydi ama söyleyemiyordu bir türlü. Gidiyordu işte son kalan parçalar, aşk onsuz kalıyordu. Aşk acılara boğuluyordu giderken her şey bitiyordu geçen onca zaman onca yaşanmışlıklar bir çırpıda son çırpınışlarını yitiriyordu.