Bu bayram gelemedim anne...

Hasretin yüreğimde en derinlerde kendi başına büyürken, alev alev yanarken sessizce, ben gelemedim sana anne. Kokun burnumda, gözlerin aklımda, o güler yüzün karşımdayken nasıl geçer bu şafak, bu günler, bu saatler? Hasret ne zaman biter anne? Kavuşmak ne olur? Ne zaman?

Bayramın mübarek olsun annem. Babam, kardeşim nasillar? İyilerdir umarım. Her an gözümde tütüyorsunuz. Bu nasıl hasrettir anne, dayanamıyorum. Bazen öyle anlar oluyor ki, ölümden beter seni ozlemek. Bana sarilislarin geliyor aklıma; ağlıyorum..

"Ağlama oğlum" deme anne, elde değil ki ağlamamak. Ömrümüzden gide gide günler, yakıp kavuran bu hasret daha çok gözlere yansıyor. Elde değil annem.

Beni sorarsan idare ediyorum be anne. Az kalan günler tek tesellim. Biraz üşütmüşüm sadece o kadar. Iyiyim ama merak etme. Şimdi telaş yaparsın sen, sakın annem. Iyi bakıyorlar bana hiç telaslanma. Tek üzüntüm sana olan hasretim. Kokunu özledim, sana sarılmayı ve saçlarımı oksamani özledim. Hepsi bu annem.

Gelemedim bu bayram anne. Her bayram bizim bayramimiz gibi yaşardık hatırlıyor musun? Doyasiya eğlenirdik. Gelemedim işte. Bu askerlik yaktı yüreğimizi. Sakin üzülme ama, inanıyorum bundan sonraki her bayram beraberiz anne.

Ağlama anne. Geçecek bu günler. Bak! Çok az kaldı kavusmamiza. Bekle beni annem, bekle. Şafak 98