Bu bir evlenme teklifidir

25 yılım sensizdi. 25 sensiz yıl. Sanki hiç sensiz olmamışım gibi biliyor musun? Hep vardın sanki, en başından beri. Sensizliği hatırlamıyorum. Sensiz yıllarımda bile sen vardın sanki. Seninle olduğum 2, 5 yıl, sensiz geçen 25 senemi dolduruyor. Ya bundan sonrası?

Kaç yılım var kalan bilmiyorum, belki sadece günlerim kalmıştır kimbilir…

Ve şimdi hayatımın geri kalan yıllarını, belki günlerini, belki saatlerini. Yaşadığım, hissettiğim, duyduğum, düşündüğüm, çalıştığım, uyuduğum her anımda, yaşamımın son saniyesine, yüreğimin son atışına kadar benimle olmasını umduğum kişiye, kim demiş evlenme teklifini erkekler eder diyerek, evlenme teklif etmek istiyorum.

Karar verilmiş, planlar yapılmış olsa da, yüzükler alınsa da, evlenme teklifi olmazsa olmaz bence. “Her şey belli nasılsa ne gerek var böyle şeylere...” diye düşünenler hayatın ufacık gibi görünen ama bir ömür unutulmayan kocaman mutluluklarını kaçırıyorlar.

Mutluluk sunulmaz bizlere. Mutlu olmak için görmek, hissetmek, çaba harcamak gerekiyor. Ben mutlu olmak için büyük beklentiler biriktirmiyorum. Değer verilmek mutlu eder insanı, bir gülümseme, gözlerdeki bir parıltı, tek bir kelime, küçük bir not, bir kırçiçeği, bir iltifat. Bunlar zahmetli ya da pahalı şeyler değil. Bir insanı mutlu etmek en büyük mutluluktur.

Neyse, konumuza dönelim. Evlenme teklifine.

Küçük bir not : Bunun gibi ya da buna benzer bir teklifi günlerce beklemiş olmanın hayalkırıklığıyla yazılmıştır. İlgiliye duyurulur.

Yaşamımın kalan kısmında, gözlerinin içine her baktığımda o ışıltıyı görmek istiyorum.

Hayatta yalnız olmadığımı hissetmek, her acımı, her mutluluğumu, gördüğüm, yaşadığım her ilginç olayı, beni üzen şeyleri, ağlayarak anlatacağım anılarımı, boşluklarımı, korkularımı, özlemlerimi seninle paylaşmak istiyorum.

Yaşamın güçlüklerine karşı seninle savaşmak istiyorum.

Hayatımı beraber geçireceğim arkadaşım olmanı istiyorum. Ömür boyu dostum, sevgilim, sığınağım, huzurum olmanı istiyorum.

Ömrümüz varsa beraber yaşlanmak, kambur sırtına, kırış kırış ellerine bakarak gençliğimizi anmak istiyorum.

Eski fotoğraflarımıza bakarak “iyi ki” lerle başlayan cümleler kurmak istiyorum.

Televizyon karşısına geçip 362. kez –sadece ben mutlu oluyorum diye- Amelie’yi izlemek istiyorum.

Hayat koşuşturmacasında soluklanacağım durağım, huzur veren limanım olmanı istiyorum.

Tüm ömrümce seni mutlu etmek istiyorum.

Tüm ömrünce beni mutlu etmeni istiyorum.

Ve soruyorum…

Hayatın boyunca bana ışıldayan sevgi dolu gözlerle bakar mısın?

Hayatımı benimle paylaşır mısın? Hayatını benimle paylaşır mısın?

Yaşama karşı benimle savaşır mısın?

Hayat arkadaşım olur musun?

Benimle yaşlanır mısın?

Benimle 362.kez Amelie’yi izler misin?

Beni tüm ömrümce mutlu eder misin?

Benimle evlenir misin?