Bu birliktelikleri kucaklaştıran ortak düşman mı?

İktidarların görevi; Devletin vatandaşlarına karşı sorumluluklarını adil bir şekilde yerine getirmesini sağlamaktır. İktidarın sorumluluğu, Devletin vatandaşın taleplerini karşılayacak şekilde yapılanmasını sağlamaktır.

Her vatandaş farklı düşünecek, farklı yaşayacak ve farklı talepleri olacaktır. Kendini farklı ifade edecek, doğal olarak ihtiyaçları da farklı olacaktır. Vatandaşın talepleri uçuk kaçık bile olsa Devlet bu talepleri değerlendirip, bireysel haklar bağlamında evrensel hukuk çerçevesinde olanları karşılayabilmek için hazırlık yapmak zorundadır.

Vatandaşın Devletten talepleri; bireysellikten toplumsal taleplere dönüştüğünde, bu talepler toplumsal muhalefete dönüşerek, kamuoyu gündemine yükselmesi ve iktidarı tazyik uygulaması demokratik bir etkileşim alanıdır. Devlet bu etkileşim alanının kullanımını yasalarla düzenleyerek meşrulaştırır.

Bu demokratik alanı; sadece taleplerle ilgili değil iktidarı uyarmak, denetlemek ve etkileyerek yönlendirmek gibi durumlar için de kullanılabilir. Toplumsal duyarlılık ve iktidarın çalışmalarını reaksiyon vererek etkilemesi, iktidarların işine gelmese de demokratik bir denetim mekanizmasıdır.

Ancak her anlamda olduğu gibi bu kanallarında kötüye kullanımı veya istismar edilmesi mümkündür.

Değişik siyasi düşüncelerin algıları veya bakış açıları farklı olacağından, iktidarların faaliyetlerine reaksiyonları veya yapılanlara karşı tutumları farklı olacaktır.

Toplumsal muhalefet ve talepler; genellikle belli ideolojik ve siyasi yapıların zeminlerinde kitleselleşme ortamı bulur. Zaman zaman bu reaksiyonlar kamuoyunun gündemine yükselir ve iktidarları harekete geçirir.

Bu alanlar kötü amaçla kullanılabileceği gibi, istismar da edilebilir. Bunun dışında bu platformlar birbirinden çok farklı siyasi yapıları da bir araya getirebilir.

Ülkemizde son zamanlarda buna benzer çok enteresan davranışlar oluyor. 1970 yılı başında ilk defa Bülent Ecevit tarafından dile getirilen kontrgerilla diğer adıyla derin devlet, o dönemlerde devrimci hareketleri oluşturan muhtelif örgütleri yok etmeye programlanmıştı. Nato Ülkelerinde; SSCB işgali yada sosyalist devrim gerçekleşmesi halinde, halkı bu yapı gerilla tipinde örgütleyecekti. Böylece komünist tehlikeye karşı devletin gizli yapılanmasıydı. 12 eylül 1980 yılına kadar bu yapı bu görev için hep tetikte olup devrimcilere karşı gayri kanuni işler yapıyordu. 12 eylül 1980 den sonra bu kontrgerilla yapılanması yavaş yavaş devletin kontrolü dışına kaymaya başladı ve 2004 yılına kadar neler yaptıkları mahkemelerce ortaya kondu.

Buraya kadar garip olan bir şey yok. Garip olan anlaşılması neredeyse imkansız olan, Devletin kendi hafızasında meydana gelen konjüktürel değişimlere bağlı olarak, diğer batılı ülkelerde olduğu gibi, Devletin bu yapıdan kendini temizleme dönemecine girmesini iktidara bağlamaktır. Ak Parti yada Başbakan’ın döneminde olması Ak Partinin başarısı ya da marifeti olamayacak kadar derin bir mevzudur.

Bu bakımdan, sırf ak partiyi sevmeyenlerin ortak düşman mazeretiyle devrimci unsurların Silivri’de yatanlara sahip çıkmaları, hafızalarını yitirdikleri anlamı taşır. Silivri’de yatanların taraftarlarının Ak Partiye cephe açmaları yada açtıkları cephe anlaşılabilir. Ancak devrimci unsurların salt Ak Parti ortak düşmanımız mantığı ile yan yana gelmeleri anlaşılabilir değil. Daha da ileri giderek PKK meselesinde Devletin attığı adımlar aslında devrimci unsurların daha dün meydanlarda attıkları sloganlar değimliydi? Devlet; Kürt kimliğini tanıdı, ana dilde savunma hakkı, Kürtçe yayın ve ana dilini öğrenme hakkı gibi hakları tanıdı. Bunlar daha dün meydanların gözde sloganlarıydı.

Aynı devrimci unsurların Suriye halkının rahatsız olduğu rejimden kurtulma çabaları ve iktidara karşı verdikleri savaşa, devrimci unsurlar Ülke içindeki sadece Ak Parti ortak düşmanlığı birlikteliği ortakları kaşılar. Çünkü Ak Parti Suriye muhalif güçlerini destekliyor.