Bu da benim hikayem!

Bana blog yazarlığı teklifi gelene kadar huzurlu bir hayatım vardı! Öğle ezanında uyanır, kahvaltımı yapar ismi lazım değil bir tv kanalındaki "bugün evleniyorum" programını zevkle seyreder not alırdım!

Editörlerden bu teklifi aldığımda hiç düşünmeden kabul ettim!

"Ahmet, seni mahallen bile tanımıyor ama bundan sonra dünya tanıyacak!" demiştim içimden!

Başlangıçta kategorim "siyasetti!"

Baktım elli yıllık Ahmet siyasetin çarkında heba olup gidecek, kategorimi dostluk'a çevirdim!

Kategorimi değiştirdiğim günün akabinde güvenilir üye oldum!

Güvenilir üye olunca insan istediğini düşünüp yazamıyor! Daha doğrusu düşünüyorum ama yazamıyorum!

Bana güvenenleri mahçup etmeyeyim düşüncesindeydim!

Yazdığım şiirleri bile mahalleden arkadaşlara okuyup onaylarını aldıktan sonra yayınlıyordum! (biri de hanım!)

Bir kaç kez arkadaşların uyarısıyla şiirlerimi taslaktayken geri çektim!

"Abi bu mavi göz olayı yengeyi kızdırır! Sen en iyisi bu şiiri sil! "

" Karacaoğlan yazmış derim!"

"Sıkıntıya sokma kendini de!"

"Güveniliriz oğlum! Hanım da biliyor!"

Hatta bu korku öyle şuur altıma yerleşmiş ki, blog toplantılarına mavi gözlü bir hanım arkadaşımız davetliyse gitmiyorum!!

Evet; bana da bazı sözler verildi editörlerce!

"Abi senin yazılarının, şiirlerinin değeri parayla pulla ölçülemez! Biz senin şiirlerini bir kitapta toplarız, torunların okur , gurur duyarlar seninle!"

Ben de inandım!

Hep hayallerimde  Zehra'nın  şiir kitabımı okuyuşu var!

"Vay be! Dedem de iyi döktürmüş ha! "

 Yanıma gelip de!

" Dede, o mavi gözlü güzel kimdi?" diyeceği günleri bekliyorum!

Anne annesi yanımızda olursa "sensin!" derim!