Bu korku bizi kendi zindanlarımıza atacak

Önce, sadece kendimizi koruma içgüdüsüyle sokakta yüksek sesle konuşmamaya başladık. Daha neden böyle hissettiğimizi anlayamadan, yaşamımıza "aman telefonda konuşurken dikkat et" cümleleri girdi. Önemli şeyler konuşuyoruz diye değil, hangi kelimenin, hangi cümlenin "yanlış" anlaşılacağını bilemediğimizden. Herkes konularını, konuların içindeki cümleleri kendince "sakıncalı değildir" diye düşündükleri arasından özenle ayıklıyor. Kimsenin bir nedeni yok, hiç kimse anlayamıyor, herkes korkuyor.

Konuşmadıkça, paylaşmadıkça fikirler gelişemez. Fikirlerini geliştiremeyen insanın düşünme refleksi zayıflar, sonunda yok olur. İnsan söyleneni dinleyen, ama üzerinde düşünemediği için tepki vermeyen bir duvar haline gelir.

Hepimiz tepkisiz duvarlara mı döneceğiz sonunda... Korkudan konuşamayacak mıyız, konuşmadıkça düşünemeyecek, düşünmedikçe özgürlüğümüzü yitirip kendimizi içimizdeki zindanlara mı atacağız... Yoksa tam da bunu mu istiyorlar. Olanlara, söylenenlere, haksızlıklara karşı çıkmayalım diye mi yapıyorlar bunu..

Oysa ne kadar lezzetlidir arkadaşlarla harareti yüksek konuşmalar yapmak. Heyecanlanıvermek aniden, ayaklara fırlayıp farklı fikirleri çarpıştırmak karşılıklı. Konuştukça düşünme yeteneği gelişir insanın, düşündükçe insan kendisi gelişir. Geliştikçe daha çok düşünür, doğruya yaklaşır.

İnsan düşündükçe anlar, anlayınca önyargıları azalır, azaldıkça daha fazla merak eder, daha çok sorar "neden", "nasıl" diye. Sordukça öğrenir, öğrendikçe yanlışlar doğrular şekillenir, berraklaşır. Özgürlük de tam burada, düşüncelere kilit vurulamadığı için, ellerdeki kelepçenin önemini yitirdiği noktada başlar.

Herman Hesse "Her insanın yaşamı, onu kendine götüren bir yoldur." demiş. Biz yaşam üstüne düşünemezsek, yaşama dair ipuçları bulamazsak, kendimize giden yolu nasıl bulacağız. Belki de böyle yaşamak, yaşamamak gibidir aslında...