Bu Olumsuz Düşünceleri Beynimin İçine Kim Yerleştirdi?

    Beynimiz sürekli aktiftir. İçinde bir çok düşünce barındırır. Beynin bölümlerinden talamus, hipotalamus, limbik sistem ve serebral korteksi incelediğinizde aslında ne kadar karmaşık bir yapı olduğunu göreceksiniz. Duygularımızı kontrol eden kısım başkadır, koku almamızı kontrol eden kısım başkadır. Her kısımın kendine has özelliği vardır. İnsan gerçekten hayret ediyor. Peki bu kadar inanılmaz bir yapılanmanın içinde düşüncelerimiz neredeler? Düşüncelerimiz her yerdeler diyebilirim. Mesela limbik sistem, heyecanı yaşama veya saldırma ya da kaçma davranışlarıyla ilişkilidir. Hipotalamus ise, cinsel davranışları ve yeme davranışlarını yönetir. İşte bütün bu davranışlar bazı düşünceler sonucu oluşur. Bu konuda bir çok araştırma ve savunulan yeni buluşlar var. Teorik bilgi ile ilerlemeden işin psikolojik boyutlarına bakmak daha iyi olur diye düşünüyorum, çünkü ben bir nörobilimci değilim. 

      Sabah kalktığımızda, uyku esnasında, araba sürerken, yemek yerken, merdiven çıkarken, konuşurken, susarken... İnsanoğlu sürekli düşünür. Sürekli bir takım konularla meşgul olur beynimiz. Peki, bu düşüncelerin hepsi bizi mutlu eden düşüncelerimiz mi? Tabi ki hayır. Bazen düşündüklerimizden dolayı çok mutlu oluruz bazen ise bu düşünceler bizi gerçekten Conor McGregor'dan üst üste 3-4 tane yumruk yemiş gibi hissettirir. Bitkin düşeriz, kendimizi hasta gibi hissederiz. Cognitive Behavioral Therapy (CBT) eğitimi almak istememin en büyük sebeplerinden biri bu düşüncemdi. Dedim ki kendi kendime, "Şuan aklımdan geçen bu olumsuz düşünceleri yok etmem lazım. Ama nasıl?" Eğitimi aldıktan sonra, bende hali hazırda bulunan bilgilerle de birleştirince gördüm ki o düşünceleri yok etmenin bir yöntemi yok. Sadece olumsuz, yani biz bunlara CBT'de "otomatik düşünceler" diyoruz, düşünceleri daha akla yatkın, sağlam temellere oturtulmuş yeni düşüncelerle değiştirebilirim. Peki bu güzel bir yöntem. Bir terapist eşliğinde minimum 12-15 seans alarak, tabi ki durumun ciddiyetine bağlı, yoluna sokabiliriz. Fakat ben başka bir boyutundan bahsetmek istiyorum. Bu da tedavinin bir parçası ama daha duygusal bir parçası bence. 

      Herkes kendini mutlu eden düşünceleri seviyor değil mi? İki gün sonraki doğum günü kutlamanızda arkadaşlarınızın size nasıl bir sürpriz yapacağını düşünmek kimi mutsuz eder ki? Ya da bir hafta sonra çıkacağınız tatilde havuz kenarında uzanmış içeçeğinizi yudumlarken kitap okuduğunuzu düşünmek? Bu düşüncelerimizi çok seviyoruz. Keşke, hep bunları düşünsek. Bir dakika, bu düşüncelerimizi biz mi belirliyoruz? Evet belki aklımıza gelmesini tamamen biz belirlemiyoruz ama aslında "Hangisinin üzerine daha çok düşünmek isteyeceğimize biz karar verebiliriz!" Peki olumsuz bizi rahatsız eden düşüncelerimiz nasıl olacak? Onları da aynı şekilde kontrol altına alabiliriz. Ama önce onları da bizi mutlu eden düşüncelerimiz gibi sevmemiz gerekiyor. Burası çok önemli. Biz onları sürekli dışlıyoruz. Dışlanmış bir çocuk ne yapar biliyorsunuz. Karşı tarafa zarar vermeye çalışır. Bundan 7 sene önce sokak çocuklarıyla çalışırken onların tek isteğinin dışlanmamak olduğunu anlamıştım. "Neden insanlara zarar veriyorsunuz?" diye sorduğumda, "Peki şuan sana niye zarar vermiyoruz abi?" diye bir soruyla cevap verdiler ve onları dinlediğimi, onlara yardım etmeye çalıştığımı belirterek, birilerinin onları sürekli dışladığından bahsetmişlerdi. Olumsuz düşüncelerimizi dışlarsak onlarda bize daha fazla zarar vermenin yollarını ararlar. Geçireceğiniz tatili düşünmek ve kendinizi mutlu etmek bizim elinizde ama iş yerinizde yaşadığınız bir sıkıntıyı düşündüğünüzde neden bunu aklınıza sanki bir başkası getirmiş koymuş gibi davranıyoruz?  Bunu da düşünmek bizim elimizde. Buradan her düşüncemizi aklımıza biz getiriyoruz algılanmasın lütfen. Fakat yönetimini biz yapabiliriz. İş yerinizde yaşadığınız sıkıntı ile ilgili düşüncenizin devamına olumlu bir düşünce koymak sandığınız kadar zor değil. Bunu nasıl yapacağınız ile ilgili ayrı bir yazı gerekiyor belki ama burada asıl anlatmak istediğim olumsuz düşüncelerinizi de sevin!

     İki çocuğunuzdan birini daha fazla severseniz ve diğerinin sürekli size zarar vereceğini düşünüp ondan uzaklaşırsanız, o çocuğunuz bir gün size zarar verir. Ama ikisini de severseniz. İkisi ömür boyu bir denge kurarak sizi sever ve sayar. 

www.yazanpsikolog.blogspot.com