Bu sabah parktaki salıncakta ilk kar vardı, çocuklar gibi güzeldi.

Kışın ilk karı dün gece hepimiz uyuduktan sonra sessizce yağmış. Sabaha doğru uyandığımda perdeyi aralayıp dışarıya bakınca komşu evlerin üzerinde gördüm günün ilk beyazlığını.

Sokağa çıktığımda sokakta benden önce ne kadar çok kişinin yürüdüğünün izleri vardı kaldırımlarda. Çok beyazdı, Ankara bu beyazlıkla benim sevdiğim Ankara olmuştu.

Parktaki salıncakta çocukların yerinde ilk kar vardı. Çocukların oturduğu yerde birikmişti, salıncaktaki çocuğun mutluluğu görünüyordu masum duruşunda.

Parktaki her ağacın her dalı incecik en uç noktasına kadar özene bezene beyaz kar tanecikleriyle kaplanmıştı. Hepsi düşüp düşmemek, yağan kar tanelerine eşlik edip etmemek kararsızlığı içinde bekliyorlardı.

Kar ince ince yağmayı sürdürdü, ben de parkın içinde yürüdüm, bir aşağı bir yukarı. Parkın caddeye açılan kapısından dışarıya çıkarken parkın içindeki ayak izlerinin çoğunun benim olduğunu görüp, ne çok yürümüşüm diyordum.

Bu sabah Ankara’da ilk kar çok güzeldi. Havanın dumanı boyamamıştı, kara kurumu inmemişti üzerine, yolların çamuru bulaşmamıştı, kaçamak bir güneş eritmemişti, gecenin soğuğu dondurmamıştı henüz.

Ankara, 24 Aralık 2008