Bugün babalar günü, ama yine mahzundum

Çocukluğumda canı çeken, alamayan, heveslenen olur diye elimizde yiyecekle dolaşmaya ne ''yüreğimiz'' elverir, ne de büyüklerimiz ''cevaz verirdi''; löpür löpür ''götüremezdik'' kendi yiyeceğimizi bile... Önce mazlumu, imkansızı, mağduru, bizden daha fakiri düşünürdük. Yazılı olmayan halk anayasasının mutlaka uyulan bir maddesi idi.

Bugün Babalar Günü, büyük bir keyifle aileleri izledim; onlar kadar değilsede çocukların anlamlı her davranışını, sevincini, mutluluğunu hissettim. Ailelerde özel bir gün yaşamanın belirtileri çok açıktı, hepsi heyecanlı idi; özellikle çocukar '' uçuyordu''. Babalara ilgi belirgindi; onlar da hafiften ''kasılıyorlardı'', mutluluk böyleydi,'' adamın ayağını yerden keserdi''.

Bazı aileler yarımdı (özür dilerim, ağlamadan yazacaktım, ama elde mi) ; baba ve kızı ya da anne ve oğlu veya baba ve oğlu... Bunlar asla tam mutlu olamayacaklar diye içimden geçirdim. Belki de mahkeme babasına özel günleri çocuğuyla geçirebilme hakkı vermişti, oğlan çok mutlu baba ise dalgın ve tutuktu. Boşanmış olabilirlerdi. Şu kısa boylu, esmer anne; oğluyla parkta dolaşırken içinden geçirmişmiydi (tam aileleri izlerken) ''babası da yanımızda olsaydı''.

Bugün Babalar Günüydü; hemen herkes için özel ve mutlu bir gün olmalıydı. Çocuklarını ve eşini yanına alıp, şu güzel haziran pazarında bir kırıntı bile olsa mutluluğu yakalamak isteyen, yüzünde pek de alışık olmadıkları tebessümle gezmeye çıkmış insanları görünce çocukluğumdaki birşeyler yiyerek sokağa çıkanların yaratacağı sakıncayı hatırladım. Babasını kaybetmiş, hiç baba şefkati görmemiş, genç yaşta babası şehit olmuş veya benzer durumdaki bazı insanın yarası depreşir diye tam aile olanlar neden kendilerini küçük bir mutluluktan yoksun etsinlerdi, bu gün gizli yaşanmaz ki; sokağa çıkılır, parka gidilir, eğlenmeye, birlikte hoş vakit geçirmeye çalışılır. Aile bağları daha da sıkılaştırılır.

Hayır, hayır kendimle çelişmiyorum; sadece derin yaralarıyla dolaşan insanların da aramızda olabileceği aklıma geldi. Onlar için çok zor günler olabileceğini düşündüm; Anneler Günü benzeri bu özel günlerde TV daki artan tanıtım programları, etkinlikler kimilerinin kabuk bağlamış yarasını yeniden deşmekte, yoksunluğun acısını tazelemekte diye düşündüm.