Bugün gökyüzü mavi olsun, Ecevit mavisi

Yorucu bir günün sonrasında, akşam uyku gözlerimden akarken, gece oldu ve uykum kaçıverdi. Halsiz kollarım, bacaklarım ve tuşlara zorla basan parmaklarım “Sabaha sen hastasın” diyor. Havalar birden soğudu, ortalıkta bir hastalık dolanıyor ve yakalıyor herkesi birer birer. Oysa sabah çok yoğun bir program var Ankara caddelerinde. Törenin yapılacağı parti merkezi evden yürüyerek on dakika mesafede. Sabah erken uyanıp oraya yürüyeceğim.

Uğur Mumcu’yu uğurladığımız gün Ankara’da yağmur vardı ve 40 derece ateşle yürümüştüm. O gün gökyüzü görünmüyordu, yürüyen yüzbinlerin üzerinde yüzbinlerce şemsiye birleşmiş sanki tek bir şemsiye olmuştu. Uğur Mumcu’yla daha önce de yürümüştük, o gün Muammer Aksoy’un fotoğrafını taşıyordu. Yetmişli yıllarda Bedrettin Cömert için yürürken yeni üniversite öğrencisiydim ve bilmiyordum yitirdiklerimizin ardından bu yollarda daha ne kadar yürüyeceğimi. Bahriye Üçok için, Ahmet Taner Kışlalı için yürüdüm o yollarda.

İstanbul Üniversitesi önünde öldürülen altı genç için Siyasal’ın önündeki caddede çok kalabalıktık, bir ucu Cebeci’de diğer ucu Kurtuluş’ta yollarda oturup Ecevit’ten haber bekliyorduk. Yetmişli yıllardı, Ecevit başbakandı ve gençlerin önündeki bariyerlerin kalkması için umut ondaydı.

Şimdi sıra Ecevit’te. Bugün Ankara caddelerinde Ecevit’e son görevimi yapmak için yürüyeceğim. Yürürken Ecevit’in çok önemli bir lider olduğunu düşüneceğim. Yetmişli yıllarda nasıl büyük bir umut olduğunu düşüneceğim. 12 Eylül’de, yeteri kadar cesur olamamış bizlerin yerine darbeye karşı direnirken nasıl bir kahraman olduğunu düşüneceğim. Sonraki yıllarda farklı yollarda yürürken bile benim için defalarca nasıl umut olduğunu düşüneceğim.

Bu sabah sağlıklı uyanmak, olmam gereken her caddede bulunmak, yürürken gökyüzünü görmek istiyorum. Gökyüzünü görmek ve o gökyüzünde tanıdık bir mavi görmek istiyorum.

Güle güle Ecevit, hiç unutulmayacaksın.