Buruk kalan anılar..

Hatırlıyorum; çok uzun yıllar önceydi. Küçük bir kızdım. Kız kardeşim, annem ve babaannemle birlikte yaşadığım o büyük ama eski evde, sakin bir yaşamın mücadelesi veriliyordu.

Nedendir bilinmez; o ev, o mahalle ve babaannemli o yılların her hatırası akşamüstü gün batımında yaşanmış gibi.. Sanki günler yazın akşamüstleri gökyüzünün aldığı kızıllık içinde yaşanıyordu. Güzel günlerdi onlar, aynı zamanda sanki hiç yaşanmamışlardı.

Sanki hep o yasemin kokularını duyarım hatıralarımda ya da sanki babaannemin küpe çiçeklerinin renkleriyle bütünleşmiş o eski ev şimdi gitsem hala orada öylesine bekliyormuş gibi gelir beni. Ne kadar özenir, ne çok severdi babaannem onları.. Her gün akşamüstü hortumu bahçedeki çeşmeye takar; balkonu, bahçeyi, hatta sokağı, yani kapının önünü bir güzel yıkardı. Çiçeklerin hepsine ayrı ayrı ama aynı ölçülerde su verirdi. Dökülmüş, çürümüş yapraklar hem saksılardan hem yerlerden tek tek toplanırdı. Sıra tomurcuk ve damla sakızı atılmış çaya geldiğinde tüm ev, tüm bahçe ve belki de tüm o tanıdık dolu sokak, hanımeli, fesleğen ve taze demlenmiş çay kokardı buram buram..

Severdim babaannemi.. İyi kadındı, şimdi yok demeye dilim varmıyor, diyemiyorum da zaten.. Bir gün o eski evde yok olacak.. Ama ikisinin de zamana yenilgisi dünyadaki tüm varlıkların tecellisi olacak. Biliyorum ben de zamana yenik düşeceğim bir gün, istedim ki ne olursa olsun, o eski ev, babaannem ve anı kokularının hatırası benim gibi yenik düşmesin..

Ve o akşam kızıllığında saklı, gizli ve buruk kalsın…