Çalışan anne olmak

Benim bebeğim şu an yuvada. Bakmayın bebeğim dediğime; 3,5 yaşında yakışıklı bir oğlum var benim. Sabah anneannesi servise bindirdi ve o küçüçük oğlum okuluna gitti. Ben de onu servise bile bindiremeden, koştura koştura işime geldim.

O şimdi oyun mu oynuyor veya yemek mi yiyor ya da arkadaşı ile kavga mı ediyor bilmiyorum; sadece içinde bulunduğumuz saate dayanarak yemek yediğini düşünüyorum. Aynı zaman diliminde farklı mekanlardayız birtanemle.

Şanslı sayılabilecek bir çalışan anne olarak, yılda birkaç kez okuluna gidip onu ziyaret edebiliyorum. Onun dışında gelişimi ile ilgili olarak telefon kullanıyorum. Öğretmenini arıyor, "yakışıklı oğlum ne yapıyor ve ne yapmamız gerek?" diye sohbet ediyorum. Allah razı olasun telefonu icat edenden…

Okuluna gittiğim o çok az günlerde çalışmayan annelerle karşılaşıyorum. Onlar her gün geldikleri için pek çok faaliyeti ve hatta yemek menüsünü bile takip edebiliyorlar. Ben bana verilen yemek ve faaliyet listesi ile yetinip sadece hayal edebiliyorum. Sabah onu servise bindirememek öyle zoruma gidiyor ki... Bırakın benim zoruma gitmesini ‘anne sen servise bindir’ demesi yok mu, içimi acıtıyor.

Geçen okuluna gittim izin alıp, çok hoşuna gitti. Ertesi birkaç gün benim götürmemi istedi devamlı. Yine çok zoruma gitti. Bu içimde hissettiğim vicdan azaplarının sadece birkaçı. Onun ilk adımlarını görememek veya ilk cümlelerini duyamamak. Bazen bunların çoğunu gören anneannesini öyle kıskanıyorum ki…

İşi ve kariyeri bir kenara bırakıp çalışma hayatından çekilmeyi düşünmedim değil. Ama maalesef para bu sefer önüme çıktı. Ona almasını istediğim eğitimi veremiyecektim. Bu eğitim onun için en iyisi miydi? Belki değil, ama ben buna öyle çok inanmış ve istemiştim ki. Belki her anne gibi kendi yakalayamadığım o fırsatları vermek istedim ona.

Oğlum büyüyor, anneye bağımlılığı ve ihtiyacı azalıyor diye düşünebilirsiniz ama aksine beni büyümesi daha da çok endişelendiriyor. Tamam büyüdükçe kendi kendine bakabilecek; daha açık ifade etmem gerekirse kendi yaşamını idame ettirebilecek. Benim ek bir çabam olmasa da fiziksel olarak bana ihtiyaç duymayacak artık. Kendi yemeğini yapacak, kendi giyinebilecek hatta biri kendine el kaldırdığı kendini savunabilecek. Ama ya psikolojisi…

Gün geçtikçe ve büyüdükçe aldığı bu sorumlulukları kaldırabilecek mi? Ya da ben onu hayata hazırlamak için ne kadar yardım edebileceğim? Onun bana, bir dosta ihtiyacı olduğu her an yanında olabilecek miyim?

Vicdan azaplarını geçtim; ama soru işaretlerim ve soru işaretlerimin getirdiği endişeler. Neyse ki korku olmasına izin vermediğim; zaman zaman içimi acıtan endişeler.

İşte çalışan anne olmak böyle bir şey herhalde…