CAN ESKİMİŞ

ESKİCİ

Eskiden yeterdim kendime

Artardım bile

Şimdi ne yapsam nafile

Ve

Kim demiş can eskimez diye

Bu can tedirgin tende

Can da eskimiş

Bende

Bedri Rahmi Eyüboğlu

Neden bu şiir bir kaç gündür takılmış dudaklarıma? Yorulmanın yükünü mü kaldıramıyorum yoksa eskici gibi mi hissediyorum kendimi? Anlayamadım. Anlamak istemeyecek kadar da üşengeç olmuş, ömür boyu telaşa koşturmuş ruh halim. Beş kuruşluk huzur için yirmibeş kuruşluk huzursuzluklar ağır geliyordur belki de. Bedellerin o ağır, nefes aldırmaz nefessiz soluklarında, nefes alma mücadelelerinden yoruldum. Tam bir sevinç geliyor kucağıma, tam kucaklayacağım bir bedel dikiliyor mutlaka karşıma. Bir sevince bakıyorum bir de bedele uzun süre. Vazgeçiyorum sevinçle birlikte her şeyden. Bazen canım bile ağırlaşıyor yaşamın içinde.

Hırpalamadan, pozitif düşüncelerle yaşamaya çalışırken üçüncü şahıslardan kel alaka birinin kompleksi egolarını, hiç hakkı yokken senin üstünden giderme hevesleriyle şöyle bir bakıyorum uzaktan yaşadığım yere, kendime, etrafıma... Öyle susup kibar kadın havalarına hiç bürünemedim doğal yapı gereği. Nasıldır hakikaten merak ediyorum bu insanların o bitip tükenmeyen kötü biçimde ağız açıp kapatmaları. Yıllar hiç mi bir şey katmaz bazı insanlara? Hep mi dururlar olduğu gibi fesatlıkların içinde? Bu kadar mı kördür yüreklerinin gözleri?

Kendini bilenin bildiği, bilmeyenin öğrenmesi gereken "Ben kimim?" i kapsayan basit bir soru cümlesindedir aslında şifre. Ben kimim ki karışıyorum, beni hiç ilgilendirmeyen, karınlarını benim doyurmadığım insanların hayatlarına vara yoğa? Ben kimim ki karışıyorum kaderin-hayatın-yaşamın iplerini karıştırmaya? Ben kimim ki, kendi dağ gibi sorunlarımı görmezden gelip, hiç birine merhem olamazken başka yaralar açmaya uğraşıyorum başkalarının ruhlarına sorumsuzca? ...

Bedelsiz mutluluk olmadığını öğrendim yıllar önce. Ne mutluluk ne de bedel…

Anlayacağınız can da eskimiş, bende...