Can kulağı (4)

Bir Ses Değdi “Varlık”tan?.. 

Bu ses,  

Beni varlığına davet eden 

Güneşimin “Gel!” çağrısıydı. 

.. 

Güneşimin sesine 

Can kulağımı verdim. 

Candan dinlerken yürekten özlediğimi,  

O ses ve o sabah,  

Beni Varlıkla tanıştırdı. 

.. 

O sabahtan sonra benim,  

Ruhumun ve Canımın duymadığı 

Hiçbir “yıldızsız ses” kalmadı. 

.. 

Elimde Çoban Yıldızım,  

Gözümde güneşim,  

İçimde beni çağıran ses,  

Samanyolu’mda yörüngedeyim: 

.. 

Elimi açıp da uzansam güneşime 

Dönsem güneşin etrafında,  

Dönsem, hayalle milyonlarca yıl 

Dönsem, dönsem, dön, dön… 

.. 

Elimi açtım da uzandım güneşime 

Döndüm güneşin sedasında 

Döndüm, gerçekle bir anda ışıl ışıl 

Döndüm, döndüm, dön, dön… 

.. 

Döndüm hararetle… 

Canımın tükenmeye en yakın 

Olduğu salisesinde,  

Yüreğimin uçuşundan 

Aldığım cesaretle… 

Tam bir dönüş yapıp 

Hayata geri döndüm! 

Döndüm, döndüm 

Ve döndüm. 

Dönüş o dönüş, şimdi! 

.. 

Dönüyorum dönüyorum 

Döndükçe an büyüyor… 

Dönüyorum dönüyorum 

Döndükçe can büyüyor… 

.. 

Dönüyorum,  

Yörüngemden hiç şaşmadan. 

Hayattayım! 

Elim, yıldızım, sesim 

Ve güneşimle 

Sonsuzluğu yaşıyorum! 

Sesi veren güneşle 

Hep Var olsun, o sabah… 

Diliyorum! 

.. 

Yegâh Elif Mirzâde