caruso

burada denizin parladığı ve
rüzgarın kuvvetlice estiği yerde
Sorrento körfezi önündeki
eski terasın üzerinde
bir adam, ağladığı için
bir kızı kucaklıyor
ve sonra sesini temizleyip
şarkısına devam ediyor

seni çok seviyorum
çok, çok fazla biliyorsun
artık bir zincir ki
damarların içindeki kanı eritiyor
biliyorsun…

denizin ortasındaki ışıkları gördü,
orada Amerikadaki geceleri düşündü,
ama onlar sadece balıkçıların lambaları
ve pervanenin arkasından bıraktığı beyaz suydu
müzikteki acıyı hissetti
ve piyanosundan kalktı
ama ayın buluttan çıktığını görünce
ölüm bile ona daha sevimli göründü
kızın gözlerine baktı
o deniz gibi yeşil gözlere
sonra aniden bir gözyaşı döküldü ve o
boğulacağını zannetti

seni çok seviyorum
çok, çok fazla biliyorsun
artık bir zincir ki
damarların içindeki kanı eritiyor
biliyorsun…

liriğin gücü,
her dramanın bir aldatmaca olduğu yerde
biraz makyaj ve mimikle
başkasına dönüşebileceğin
ama iki göz sana bakıyor
böyle yakın ve gerçek
sana kelimeleri unutturuyor
düşüncelerini karıştırıyor
böylece her şey küçülüyor
orada Amerikadaki geceler bile

dönüyor ve bir pervanenin arkasında bıraktığı sudan
hayatını görüyorsun
ama evet, hayat sona ermekte
ve o bunu fazla düşünmedi
bilakis, kendini şimdiden mutlu hissetmekteydi
ve şarkısına devam etti

seni çok seviyorum
çok, çok fazla biliyorsun
artık bir zincir
damarların içindeki kanı eriten
biliyorsun…

.......

Yukarıdaki sözler ''caruso'' şarkısına ait. Biten bir hayatın olgunluğuyla yazılmış. Sanırım imkansızlık içinde bir sevgiyi anlatıyor. Hayatın ve insanların kaderini, bu kader içerisindeki çaresizliğini imgeliyor.

Mutlaka dinleyin. Ama Lara Fabian'dan.

Hayat üzerinde bazen çok düşünülmesi, bazen de hiç düşünülmemesi gereken bir süreç. Sadece yaşanması gereken. Bir kez ve tüm içtenliğiyle...