Çekip almasını bildi hayatı

Bindim. Yetişmiştim. Ardımdan, birazdan o da bindi. Yetişmişti. oturacak yer kalmamıştı. Ayakta kaldı. Öyle gözleriyle boş yer var mı diye aranmadı. Önce ona yer vermeyi düşündüm. Benden gençti. İçi kitap dolu iki poşet vardı ellerinde.

Poşetleri ayağının dibine, yere koydu. Haraket ettik. Gidiyorduk.

Kalabalığa aldırmadan poşetlerden birinden çekti aldı kitaplardan birini. Kalabalığın ona aldırdığı yoktu. Bir ben onun farkındaydım, kitaplarının. O benim de farkımda değildi. O kitap, kitaplar onun eline ve yüzüne yakışıyordu.

Benim kitabım, kitaplarım nerede?

O kitap onun eline çok yakışmıştı, yüzüne. Bir insanın elinde ve yüzünde bir kitap ancak bu kadar güzel gülümseyebilirdi hayata! O, o kitapla birlikte ayrılmıştı bizim alemden, o şimdi asıl alemdeydi.

Kitapla birlikte yüzünde hep o tebessüm vardı.

Gidiyorduk. Binenler oluyordu, inenler. Boşalan yerler oluyordu, anında dolan. O her şeyden uzak, kitapta sımsıcak sayfa sayfa aydınlanıyordu. Dışarıda güneş vardı. O güneşten daha parlaktı. Valla!

Bir ara kalbalıkta yitirdim onu.

O kitabı bir kitap sever olarak kıskandım. O nasıl bir kitaptı öyle ki okuyan çok başkalaşıyordu ve o okuru kıskandım bir okur olarak, benden önce bulup, alıp okuduğu için aydınlıklarda o kitabı.

O benden önce indi, aynı benden önce çekip almasını bildiği gibi hayatı.

1. Not: Her sayfada daha daha daha bir aydınlandı yüzü onun, hem onun hem de kitabın. Ayağa kalkmalıydım. Kalkıp yanına gitmeliydim. Gitmedim ya da gidemedim.

2. Not:

İner inmez koştum eve,
çantamdakiler dahil
bütün kitaplarımı aldım karşıma,
geçtim karşılarına,
ve başladım anlatmaya,
ve başladılar anlatmaya
onu ve onun kitaplarını.
Kabul ettiler, kaybettik,
kabul ettim, yenildik,
eee bu mu bizde netice?
hep birlikte haykırdık
hayır!... diye.

Ş.Y.