Çelişen dünyanın asil gerçeği

Çelişkilerle dolu yeryüzünün belki de en asıl kararıdır insanın hayatına son verme kararı..

Toplum tarafından her ne kadar acziyetle ve psikolojik rahatsızlıkla eşdeğer görülse de asil bir karardır bu. Cesaret ister, farkına varmışlık ister, doyuma ulaşmışlık ister. Çaresizlik değildir; aksine umutsuzluğun son raddesinde vücut bulan halidir. Yalnızlığın perçinlenmesidir. Kişi, kararını eyleme dökmeden içsel sarmalında çok mücadele vermiştir. Yetmemiş; umutsuzluğuna çare olması amacıyla çevresine tüm dürüstlüğüyle ruhunu açmış, kendini ifade etmeye çalışmış, onların umarsızlığından medet umma yoluna gitmiştir. Nihayet kurtuluş çabalarının ciddiyetsizce ele alındığını gördüğünde işte o an umutlar tükenmiştir.

Evet.. İntihar bir acziyetlik duygusu sonucunda oluşan bir eylem değil, aksine belki de en makul amaçlı bir eylemdir. Nedeni bellidir. Sorgulanmıştır. Günümüz toplumunun en büyük vebası olan duygusuzluğa ve merhametsizliğine olan bir tepkidir. Başkaldırıştır. İsyandır..

Fakat her şeye rağmen kişi yine de hayatına son verme yolunu seçmemelidir. Çünkü bu, dünyanın uyumsuzluk felsefesine terstir... Acı-sevinç, kahkaha-gözyaşı, hayalkırıklığı-dürüstlük aynı dünyada omuz omuza bulunabiliyorsa yaşam ve ölüm de beraber olmalıdır.. Ki olmaktadır da. Yaşamayı seçmelidir insan salt uyumsuzluğa uyum sağlayabilmek için. Kalabalıkların vurdumduymazlıklarına sessiz çığlıklarıyla eşlik etmelidir.

Yaşamayı seçeceğiniz günlere...