Beni "ben" yapanlar

İnsan doğmuşuz.. Düşünmekmiş ayrıcalığımız.. Konuşabilmek.. Fikir üretebilmek.. Üretilen fikirlerden beslenebilmek.. Tecrübeler edinmek.. Aktarabilmek.. Sonuna kadar insan olmakla yükümlüyüz..

Çocuk doğmak, zaman geçtikçe yetişkin olmak ve ömrümüz yeterse yaşlanmak..

Bir kelimeyle ne olduğu şıp diye anlaşılan “insan” olmakla yükümlüyüz.

Bir o kadar da, görüşten görüşe değişen, herkeste başka anlamlar bulan, her bireyin anlayabildiği kadar olduğu “insan” olmakla yükümlüyüz..

Hepimiz farklıyız. Yüzlerimiz, parmak izlerimiz, saç tellerimiz.. Hepimizin hayatları, yaşadıkları, umutları, var oluş nedenleri ve ifade şekilleri farklı..

Taklitleri sevmeyen bir insan olarak, sahibi kendim olan bir ben çıkarmak isterim. Beni ben yapanları sahiplenirim..

Her yaşadığımdan ders çıkartır, her bulduğum cevabı iyice öğütür ve hayata yeni sorular eklerim.. Kendimi en iyi şekilde anlatmaya çalışır, aynılıkların içindeki ufak farkları eşelerim. Kendimle olan “insan”lık yarışımda tam hız ilerlerim..

Ne kadar çok yaşadığım değil de ne kadar çok anlamlandığım ve anlamlandırdığımla ilgilenirim. Bendeki tüm tonları ortaya seren bir hayatın sahibi olmak isterim.

Evren de bunu ister ki, her gün çeşitli yerlerden bana mesajlar gönderir. Gönderdiği hayal kırıklığı ise eğer, onlarla baş edebildiğim sürece yeni hikayeler eklerim renk paletime.. Bilirim ki başımdaki belalar bugün, henüz çözümlenmemişse bile, yarın bana ayrı yorumlar kazandıracak, beni daha da zenginleştirecek.

Evrenin bana gönderdiği, isteklerimin gerçekleşmesi lütfuysa; gerçekleşen her güzelliği baş köşeme oturtur, cilalar parlatırım ki daha da güzelleşsin.. Beynim ona amadedir. Arzuladığım şeyin, gerçekliğime dönüşmesiyle ne kadar şanslı olduğumu hiç unutmaz, hem benim olana, hem de onu bana lütfedene kendimce teşekkürler ederim.

Bu laf kalabalığına beni iten, her şeyi hatırlayan hafızamı sevmediğimi dile getirmiş olmam. Ve sonrasında bana “iyi ki hafızam var” dedirten aldığım yorum. Beni ben yapanları bir kez daha hatırlamama neden olan ve varlıklarıyla şükretmemi sağlayan o güzel yorum.

Aynaya baktığımda gördüğüm her çizgi, gözlerimdeki ışıltı ve yüzümdeki anlam.. Bu yaşa kadar yaşadıklarımın eseri.. Her bir yaşanmışlık bir simge gibi, beynimin köşelerine çarpar durur. Günde defalarca aklıma gelir, aklıma gelenin hangi anım olduğunu ben bile anlatamam belki.. Sadece benim içimde saliselik bir hatırlanmışlıkla hayatıma ortak olur.

Dillenmemiş tarifsiz duygularımın doğurganı, “benim” yaşadıklarım.. Beni ben yapanlarım.. Yaşamamın anlamı “O”dur.

İşte o anlam bana bunları yazdırıyor. Susturamadığım yazılarım o anlamdan.. Onun için saatlerce sohbetler ediyorum. Paylaşmayı ondan bu kadar çok seviyorum.. Bana sunulandan daha farklı sunulmuş hayat kâselerinden, yaşadıklarından kendine paylar çıkartıp, “insan”lığını benim gibi sorgulayan “insan”ları dinlemeyi ondan bu kadar çok seviyorum.

İnsan doğmuşuz.. Doğduğumuzla kalmayarak, hamlığımızı pişmişliğe, pişkinliğimizi yanmışlığa çevirmekle yükümlüyüz..

Bizi biz yapanları sahiplenmeye, eğer ki biz yok sayılmıyorsak, her anın varlığını da öyle kabullenmeye, kabullendiklerimizle var olmaya mecburuz..

Bizi acıtsa da, yüceltse de.. İyiler kadar kötüleri de ardımıza alarak, “insan”lık yolunu anladığımızca yürümeliyiz. Taklitten sakınan, kendini yaşadıklarından yeni “ben”ler çıkartan “insan”lar olmalıyız..

Bir kez daha anlıyorum şimdi.. Hafızamdan hiç silinmeyenler, bana yönümü gösteren, beni yeniden var eden yaşanmışlıklarım.. Çok iyi anlıyorum şimdi.. Onları sahiplenmem bu yüzden..