Cesurlar 1 gün, Aykutlar her gün ölür!

Görünen Fener kılavuz istemez ama bir inat uğruna Yarap koca takım batacak sonunda. Bir maç sonuna kadar korkaklardan kurulu bir ordu ile oynanıp da kazanılır mı?

Beğenilmeyen Alex olmasa takımın pozisyonu bile yok. Maç başladığında futbolcuların ne yüzünde, ne de bedenlerinde bu maçı kazanacaklarına dair bir şanlı izbulamadık. Baştan belli olan ve mahallede oynayan küçük bebeklerin bile kurgularını anladığı bir taktikle, ezbere atılan bıktırıcı pas alış verişleri. Pastan sıkılan ve başı dönen izleyiciler ve ‘’ileri ileri’’ diye bağıran taraftarlar.

Çok pahalı bir maçı, ucuz atlatmanın şaşkınlığı ve derin sancıları ile sabahlamak. İnancın ve inatlaşmanın sınıfta kaldığı bir 90 dakika ve hala yarına dair geviş getirilen narkozik düşler. Kanarya nereye gidiyor merak eden yok. İşini bilen bürokratlar gibi terk edilemeyen koltuklar. Yenilgiye doymayan yenik pehlivanlar gibi hep sonraki maçtan medet ummalar. Korkaklığın kralını yazma sevdasında bir efsane eskisi. Top bende olsun ama ne olursa oldun, aman ilerlemeyin, ileri atılmayın, topu kaybetmeyin kaplumbağa stratejisi kısırlığında üretim hatası zoraki hücumlar.

Oturup da bi dünya entel dantel kelime ziyanına da gerek yok aslında. Korkaklık ve ataklık arasında ki o derin uçurum maçın tek fotoğrafı idi. Kendimi hiç bu kadar korkak hissetmemiştim bildim bileli. Yenilsek de korkusuzduk, ama şimdi direklere, rakip forvete dua eden taraftar kitlesi olduk çıktık. Bizim sevdamızın aritmetiğinde bu sonuçlar çıkmaz. Bunlar kimin matematiği, kimin fayda denklemi ise alsın evinde okusun, bizim felsefemizde yazmaz bunlar.

Bayanlar futboldan anlamaz derler ama onlar mikrofonda fırça yeme pahasına, Aykut’tan hesap soran ilk neferdiler. Şimdi yine istifaya çağırmışlar ama gelen yok!

25 eylül 2012

Olcan senin Adın ne?