Çocuk olmak...

Öncelikle merhaba, bu benim ilk bloğum.Yaş olarak biraz küçük olduğum için ilk olarak anne ve babalardan bahsetmek istiyorum.

Onlar bizim için çok değerli. Sonuçta bize bakan, büyüten, besleyen yani kelimeler yetmez anlatmaya; çok emekleri var üzerimizde hem de öyle böyle değil... Ama bazen anlaşmazlıklar olabiliyor aramızda. Hatta onları sevmediğimizi sandığımız ve onların bizi sevmediğini sandığı zamanlar. O zamanlar benim için çok önemli çünkü şu anda hayatımda ailemden önemli hiç bir şey yok benim için. Çünkü ufak tefek şeylerle anne ve babamın kalbini kırarsam ne olur siz düşünün. Zaten yeterince emekleri var üzerimde bir de kalplerini kırıp biraz daha yük yüklememeliyim.

Belki yaşım küçük ama ben de her şeyin farkındayım. Hayat zor, yaşamak, geçinmek, mutlu olmak çok zor. Bazen babam işten geldiğinde yüzündeki o ifadeyi hissedebiliyorum. Bir maskenin arkasına saklamış yüzünü sanki; yüzü gülüyor, mutlu görünüyor, '' baba bugün... '' diye başlayan sözlerimi sabırla dinliyor gülünmesi gereken yerlerde gülüyor. Ama sahte gülücükler. Çünkü o gün işte ya birine sinirlendi, ya tatsız olaylar oldu, ya da v. s. gibi şeyler. İşten geliyor dinlenmek istiyor, kafa dinlemek istiyor ama beni sabırla dinliyor.

Annem... annem ev işlerinden bunalmış bir rahat nefes almak dinlenmek istediği zamanlar oluyor. Tabi o babam gibi yapmıyor. Gidip ona da babama anlattıklarımı anlatmak istediğimde vazgeçiyorum. Önce geriden davranışlarına bakıyor eğer keyfi yerindeyse öyle konuşuyorum. Çünkü o da haklı biliyorum.

Belki biraz kısa oldu ama sonuçta ilk defa buraya yazı yazıyorum. DEVAMINDA UZUN YAZMAYA ÇALIŞIRIM... :)