Çocuk olmak!

Çocuk olmak hiç büyümemek. En güzel yıllar diye bahsedilir. Sonra; gençlik, olgunluk yılları. Kırılma noktası dediğimiz zaman başlar yaşamımızda, ister ona yaşlılığın emareleri deyin, isterseniz „Weiße“ tecrübelerinizin birikimleri. Keşke hep çocuk kalsaydık deriz. Uzun maratondan sonra ulaşacağımız nokta orası değil midir? Dikkatle baktığınız zaman her çocuk olgunluğun bir simgesidir. Yalın hali ile gözlediğiniz zaman onda geleceğinin izlerini görebilirsiniz. Olgunluğun tümünü toplamıştır. İlerdeki senelerde bunlar yavaş yavaş bir kaç noktada yoğunlaşır.
Kırılma noktasından sonra tekrar bütünleşir.

Hiç sinema dağılımında kalabalık içindeki simalara baktınız mı? Bir buçuk saat onları bir yerden, bir noktaya götürmemişmidir... Onu fotoraf makinanizin karelerine dökmeye kalksanız!!! Kaç defa deklanjöre basmanız gerekir. Ressamın o anı tualine dökmesi için fırçasını kaç kere renklerle buluşturması gerekir...

Çocukluk yılları, matematikde ki rakkamlar gibi bir den dokuz'a kadar değilmidir?
Zamanla deklemler kurmazmıyız. İster adına cebir, isterseniz modern aritmetik diyelim. İsterseniz deklemleri harflerle simgeliyelim „x“ ler „y“lonlar. Eşitlediğiniz zaman başlangıç da ki bir le dokuz arası rakkamlar çıkmaz mı? Ya bilinmiyenler; gizemlerin simgesi "sıfır".Bizleri her zaman şaşırtmışdır. Elimizdeki rakkamın arkasında çok şeyler sunmuş;önünde ise çok şeyleri alıp götürmüşdür.

Çocuk olmak hiç büyümemek veya büyüdükten sonra tekrar çocuklaşmak.
Aradaki geçen zaman ömrün törpülendiği yaşam değilmidir...

Gelin hep birlikde bu hafta sonu çocuk olup o kırılma noktasını beklemeyelim.

İyi hafta sonu dilekleri ile.
Saygılar.