Çocuk

Utanmasam çocuklarla evcilik oynayacağım..
Yoo neden utanıyım.. utanılacak birşey değil değil mi?
İnsanlar yalan söylüyor, hırsızlık yapıyor, sözlerinde durmuyor hatta sözlerinden dönüyorlar ve utanmıyorlar da ben çocuklarla evcilik oynayınca neden utanıyım...
Çocukların dünyalarında olmak istiyorum sık sık.
Onların kurdukları Dünyada yaşamak istiyorum zaman zaman..
Pazarcılık oyunlarında, pazarcı..
Memurculuk oyunlarında, memur..
Babacılık oyunlarında, baba..
Arkadaşlık oyunlarında arkadaş..olmak istiyorum.
çünkü..hepsinde katışıksız dürüst'ler..tertemiz'ler

Çocuklarla oyun oynamak okadar güzelki... sizi taaa en yüksek dağlara çıkarıp, yoğun yorgunluklardan beyninizi boşaltırıp, beyninizin sıfırlanmasını sağlıyor.
Kuş gibi oluyosunuz..kuş!

Çocuklarla oynarken problemli olduğunuz kişileri unutuyorsunuz, öfke duyduğunuz şeylere öfkelenmiyorsunuz, yapmak istediğiniz işlerde daha kararlı oluyorsunuz.. kendinizle barışık ve kendinizle alay etmesini öğreniyosunuz..
Çocuklarla oynamak, tıpkı sanat eserleri ile ilgileniyor olmak gibi bir duygu oluşuyor insnın ruhunda.

Örneğin bir tiyatro eserini izleyince insan nasıl ki insanın beyin hücreleri yenilenip, daha fazla düşünce akımını yeniliyorsa ve daha hoşgörülü, iyimser olabiliyorsa, çocuklarla oynamak da aynı akımı, aynı hoşgörüyü ve aynı iyimserlik tablolarıyla karşılaşıyorsunuz..

Bir de üstüne dondurma yerseniz "doymayın keyfinize" mi derler, öyle bişey galiba..?
Bir gün çocuklarla evcilik oynayacağım...
Gülmeyim ya..!