Çocuklar neden sevilirler?

Aile hayatı fıtridir (yaratılış gayesidir). Bu yaşam düzeyinde çocukların ayrı bir yeri vardır.

Hiçbir şey bilmeyecek düzeyde dünyaya gelen bebeklerin, 6–8 yaş sınırına kadar gelmiş çocukların, diğerlerine nazaran neden daha çok sevildiğini mutlaka merak etmişsinizdir.

Bir bebeğe baktığınızda ne hissedersiniz? Sevgi, şefkat, biraz da hayranlık değil mi?

Hiç çocuğu olmayan ve bir bebek için çok şeyini feda edecek birçok kadın tanırsınız. Veya evladı için hayatını feda eden, bebeklerini doğum esnasında kaybeden, sarıp sarmalayamayan anne ve babaların dramatik öykülerini okumuşunuzdur. Ama onların iç dünyasını bizim bilmemize imkân ve ihtimal yoktur. Aşağı yukarı her kadın için bu sayılan hususlar geçerlidir diyebiliriz.

Herhalde sevdikleriyle "müthiş bir bağ kurulmasından" kaynaklanıyor demek mümkün.

Örneğin, bebeğini, sanki büyülenmiş gibi dakikalarca seyreden bir anneyi düşünün.

Neden bu duygularla yaşar biliyor musunuz?

İlki, yukarda söylediğim sebepten.

Bu yaştaki çocukların neden bu kadar çok sevildiği hususundaki temel noktaya gelince, şunları söylemek mümkün: Bebekler müthiş bir pozitif enerji alanı yaratıyorlar. Henüz olumsuzluğa bulaşmamışlıklarından, şefkate ihtiyacı olduklarından ötürü. Bir kere akıllarından olumsuzluk geçmez, on iki yaşına kadar pozitif düşünceler içinde hareket ederler. İşte buradan yola çıkarak anneye ve babaya doğal bir terapi uyguladığı anlamı ortaya çıkıyor diyebiliriz. Tabi bir de kan bağı var.  Bunu unutmamak gerekir. Özetlemek gerekirse, bu özellikler onlarda tüm çıplaklığı ile ortaya çıktığı içindir ki fark etmeden büyükleri sevgi çemberine alırlar.

Anlaşılan, evren için mutlak gerekli olan sevgi, bütünleşme parıltıları üzerlerinden akıyor diyebiliriz. (Sadece çocukların değil, çiçeklerin dahi sevgiye, sevilmeye gereksinimleri var. Bir çiçeğin yaprağını okşadığınızda bunu fark edebiliyorsunuz. Ayrıca bu nadide yapılar, yalan makinesi olarak da kullanılıyor, teknoloji seviyesi yüksek ülkelerde. Şöyle ki dört beş zanlı, bir çiçeğin yanına getiriliyor. Çiçek hepsini inceliyor, suçlu olanın yanında ise yaprakları dikiliyor ve böylece fail tespit ediliyor.)

Bu nedenle, anne ve babalar, tek çocukları biraz büyüdüğünde biraz da o sevgiyi tatmak için ikincisini isterler. İlk çocuklarına arkadaş olması için de bu girişim yapılır. Yani kardeş yapmanın bir esprisi de budur.

Kısaca,  bu nedenler, onları çok sevmemizi sağlıyor diyebiliriz.

Çocuklar büyüdükçe bahsini ettiğimiz sevginin üzeri örtülür, bu kez dertler başlar. Çocuklar yine sevilir, ama arada biraz bir fark oluşur.

Bir erkeğin, farklı koşullarda bir bayana "hamile kaldın, o nedenle evlenmek zorunda kaldım" demesi kadar kaba bir davranış biçimi olamaz. Bu kişide çocuk sevgisi, heyecanı yoktur diyebiliriz.

Oysa öyle kimseler vardır ki, çocuk yapma fırsatını bulamamışlardır. Ama onlara öyle bir evlat gelir ki, kendi çocuğu olsa o kadar mutlu olamazlar. Bunun birçok açık ve somut örneklerini görüyoruz.

Ahmed F. Yüksel