Çocuklara gülücük kondurmak

Ankaraya 15 dakikalık mesafedeki Lalahan kasabasına giderken tesadüfen rastladığım trafik karmaşası sanki elektriğe yeni kavuşan bir köy ün çoşkulu sevincini andırıyordu.
Ankara Samsun yolunda seyir halindeyken kasabanın ana giriş yolunun kapalı olduğunu farketmiştim.
burası Ulus yada Kızılay değildi ki neden yol kapansın diye düşündüm
ve merakımı gidermek için bir sonraki yolu takip ederek kapalı yolun arka tarafına ulaştığımda birde ne göreyim kocaman tır ların çevrelediği bir alanda kocaman bir şenlik panayırı kurulmuştu.
Midilli atlar şişme oyuncaklar atlı karıncalar akülü arabalar vızır vızır hareket halindeydiler.
çocuklar ise utangaç vede şaşkındılar dağıtılan naylon oyuncakları almaya bile çekiniyorlardı.
Palyaçoların şakalarına gülemiyorlardı bile
Çünki henüz böylesi renkli bir rüyaya hazır değildiler.
çok kısa bir süre önce burası boş bir araziydi.
şimdi üzerine büyük bir park ve hemen yanıbaşında aileleri ağırlamaya hazır bir sosyal tesis inşa edilmişti
çok şaşırmış bir o kadarda sevinmiştim.
Dedimya hiç kimse alışkın değildi bu görüntüye.
Dedelerden torunlara kadar herkes oradaydı.
geç saatte dönerken yol hala kapalıydı.
Muhteşem görüntüler daha günlerce yaşanacaktı anlaşılan
Eğlence bu defa rengarenk ışıklar altında daha da görkemliydi.
çocuklar acemiliklerinden sıyrılmış palyaçoları kovalarken kıkırdıyorlardı
Bu etkinlikler ve tesisler Belediyelerce isim Babalığını üstlenme karşılığında yapılmış olsada çocuklarımıza mutluluk yaşatılması değilmi önemli olan.
Ankaranın bir adım ötesinde yaşayan çocuklar bile bir oyun parkına bile uzun yıllar sonra kavuşmuşsa... Büyükşehirli olmak ayrıcalıklı olmak anlamına gelmiyormuş demekki.
peki ya doğu İllerimiz ne haldeler diye düşünmek gerekir.
Hatta dağlık köylerimizin çocukları.
Dileğimiz silah yüklü tırların aynı sevinci oralarada taşıyacak huzurlu günlere kavuşması.
daha gülümsemeyi tattırmamışken orada yaşayan çocuklarımızdan gelecekte neler bekliyoruz
Çocukların mutluluğu hepimizi gülümsetmez mi?
Şaşaalı binalar ve alışveriş çılgınlığı açgözlülüğümüzü erteleyip oralarada bir parça mutluluk yansıtamazmıyız.