Çocuklarımızın gelişimini baltalamaya devam edecek miyiz?

21. Yüzyılda, başkalarına ve dünyaya karşı nasıl uygun şekilde davranacağını bilen kişi “başarılı” olacaktır, yani kendisini başarıyla geliştirecektir. Çünkü bu kişi doğaya benzer şekilde, doğayla denge içinde hareket edecektir.

Doğanın insan toplumu üzerinde işleyen genel kanununa göre, insanlar birbirine bağlı olma koşulu içindedirler. Çocuklarımızı, bu doğa kanununa uygun şekilde yaşamak üzere eğitmeliyiz.

“Eğitim”, hayatta neyin daha önemli ve neyin daha az önemli olduğunu çocuğa öğretmektir: ne iyidir ve ne kötüdür, ne yapmaya değer ve ne değmez… Ancak, eğitimi nasıl ölçebiliriz? “A”nın “B”den daha iyi olması ne demektir? Benim için veya senin için ya da bir başkası için “A”nın daha iyi olması mı? “A”, ancak onu var eden doğaya verme niyetini taşıdığı zaman iyi olabilir.

Bizim kendi doğamız “alma” niteliğidir; doğanın kendisi ise “verme” niteliğidir. “Verme” niteliğine sahip değilmişiz gibi görünse de aslında özümüzde o mevcuttur. İnsanın içsel ihtiyacı da, bu öze dönüş yolculuğunu yapmaktır. Aslında “eğitim”, doğanın gücüne, yani sevme ve verme niteliğine benzer olmak üzere gidilen yolda kişinin deneyimlediği dönüşümdür.

Böyle bir eğitimin tüm amacı, kişinin kendi gücü, kişisel kararı ve kendi özgür seçimi sayesinde, doğanın temel niteliğine benzer hale gelebileceğini fark etmesini sağlamaktır. Mevcut eğitim sistemi ise, insanları sadece takip etmelerini istediğimiz emirleri takip eden makinelere dönüştürmeye çalışmaktadır. İnsanlığın gelişimine bundan daha zıt olan hiçbir şey yoktur.

Kendi gelişimimizi, çocuklarımızın gelişimini baltalamaya devam edecek miyiz?...