Çocukluk halleri 3

Devam ediyor. Ben çocukken neymişim böyle?

Efendim daha küçüküz Anneannemler Üsküdar da Çiçekçi ile Doğancılar parkı arasında oturuyo. Dönme dolap sokak. Hala hatırlıyorum. Neyse efenim. Fareden korkan erkek başlıklı blogumda korktuğum fare bu sokakta karşıma çıkmıştı. Koca lağım fareleri vardı. Daha küçükken Anneannemlerin bahçesine çıkmak için geçtiğimiz kömürlük onlardan dolu olurdu ama, ben onların fare olduklarını bilmiyordum ki. Öyle durur havayı koklarlardı.

Asıl mesele bu değil. Trene kaçak binmekte yakalanmıştım ya hani. Hah bu benim ilk maceram değildi. Bu bahsettiğim sokak bayağı yoğundu ve bir sürü araba geçerdi. İşte bizim arkadaşlar mini minnacık taşları alır, arabalara atarlardı. Ben de hep yapmayın derdim. Sonra bir gün gaza geldim. Arkadaşlar ellerindekileri attılar. Taşlar mini minnacık olduğu için, sadece ufak çıtlamalar duyuluyor. Şoförler farketmiyor bile. Ben de elimdekini attım. Ama elimde tabanca niyetine kullanılan koca bir kuzu kemiği.. Haliyle o kadar büyük parça çıt değil çat yaptı. Hatta ÇAT. Ben gene kaçamadım. Gene dayak yedim. Dayak arsızıymışım belli canım...

İki üst paragrafta bahsettiğim Doğancılar Parkı var ya. Hani Hazerfan ın indiği rivayet edilen. Hah orada çok süper oyun bahçeside vardı salıncaklar filan. Yalnız ben o zamanlar da yüksekten korkardım. bir gün vın vın diye kendi kendime sallanıyorum. Ablalardan birine rica ettim, beni sallar mısın diye. Öyle bir salladı ki, nefes alamıyorum. Abla durdur diyorum ama, gitmiş. Fırlattım kendimi korkudan. Herhalde ben de Galataya uçmuşumdur...

Gene aynı parkta kaydırak da var. Herkes güzel güzel kayıyor. Ben de onlara uyuyorum. Popomun üstünde efendi gibi kayarken, bir abiden gördüğüm hareketi yapmak istedim. Yaptım da. Dişim yeşil oldu o olaydan sonra. Yeşil diş gören var mı? Dişi bir yere çarparsanız, kan otururmuş, o zaman bu şekil oluyor.