Çocukluk İşte

Çocukluğum aklıma geldi bugün... Eskiden bizim evin önündeki tarlada bir çardak vardı. Yani bağ evi. Önünde de çıkrıklı su kuyusu.Kuyunun da etrafında kocaman bir taş. Bağ evinin etrafında da dardağan ve çam ağaçları vardı. Nohut ekilirdi tarlaya. Bazan sahibinden habersiz firik nohut çalardık. Ne zevkli olurdu. Bizim bahçede de portakal ağaçlarını babam yeni ekmişti. Evin arka bahçesine de domates, patlıcan ve biber ekerdi. O domatesin kokusu 10 m uzaktan hissedilirdi. Doğaldı ve hiç hormon kullanılmazdı o zamanlar. Dostluklar gibi. Arkadaşlıklar gibi.
Tarlada doya doya oynar aman zaman da kavga ederdik. O zaman kavga etmenin de bir kuralı vardı. Şimdiki gibi belden aşağı vurulmazdı. Açık ve netti kavgalar. Ertesi gün barışırdık, sanki hiçbir şey olmamış gibi. Kavgamız bile doğaldı.
Şimdiki dostluklar gibi ne hormonlu ne de sanaldı.

Yazın, sıcaklarda tozun toprağın içinde debelenir akşamüstü sulama kanalına gider yüzerdik. Boğulma riskini hiç düşünmeden. Risk almaktan da çekinmezdik. Biraz da cahil cesareti midir nedir korku nedir bilmezdik. Şimdilerde çocuklar karanlıkta sokağa çıkmaya korkar oldular. Mahallemizin köpekleri bile bizi tanırdı. Biz ordan geçerken hiç havlamazdı. Şimdi bırakın köpekleri, yan gözle baktığınızda insanlar bile nerdeyse ısıracak gibi oluyorlar. Hele yaz akşamları bir şamtatlıcımız vardı.Birgün eski tarihi parayla şamtatlısı almıştım da tatlıcıyı kandırdığımı zannetmiştim. Tatlıcıya meğer antika para vermişiz çocuk aklımızla. Şimdilerde çocuklar dolar ve euro biriktiriyorlar. Biz mi çok saftık yoksa şimdiki çocuklar mı çok akıllı? Çocukluk işte.

Murat Akcan