Çöp, çop?

Bu sabah aracımla unkapanından eminönü istikametine giderken, herzaman olduğu gibi trafik yoğundu.. Sol şerit' ten seyreden son model bir otomobilin içinde sürücü, anne ve 5 - 6 yaşlarında kız çocuğu bulunmaktaydı.
Anne' nın arka koltukta. Kız çocuğu'nun ön koltukta oturması ayrı bir sakınca konusu...
Sakıncalar'a girmiyeceğim...
Beni rahatsız eden diğer bir hareket..
Oldukca rahatsız oldum..
Kız çocuğu çok tatlı..otomobilin penceresinden görüyordum.Otomobil de son derece konforlu ama yapılan hareket, türkü söyleyerek başladığım gün'ümü olumsuz etkilemeye başladı.
...bu arada halk müziğini çok severim, sanat müziği'ni de..tüm müzik çalışmalarını yerin de dinlemesinden yanayım...
Efendiiim, bu anektot'uda aktardıktan sonra gelelim tatlı kız'ımız'a..
Ön kapının otomatik cam'ını aşağıya çekerek elindeki buruşuk kâğıt mendil'ini otomobilden aşağıya fırlattı..!
Blog yazılarımı okuyan okuyucularım bilirler çocuklar'ı nekadar çok sevdiğimi ama bu kız çocuğu'nu sevmedim..Oysa şirin bir çocuk ama yaptığı hareket'iyle itici geldi bana..
Bütün çocuklar güzel dünya'ya gelirler.Saf, temiz, berrak su gibiler.
Bu tatlı çocuğu diğer tatlı çocuklar'ı sevdiğim gibi sevdirmemeye hakkı varmı sürücü babası ve arka koltukta oturan annesi.!?
Çok sabırsız insanımdır..
Otomobilimi sözkonusu konforlu otomobil'e yanaştırarak ben de otomobilimin sol kapı cam'ını aşağıya çekerek tatlı tebessümüm'le kız çocuğuna"olmadı cici kız."anlamında yüz mimiklerimle ve sol parmaklarımla işaret ettim..
Ben hep söylerim"bütün dünya çocukları bizim, benim"diye..
Yaptığım hareket'imle sürücü baba'ya ve arka koltukta keyifli seyir halinde olan anne'ye birşeyler anlatabilmişsem ne mutlu bana..
Ama iki ebeveyn de tıntın ise'ler tatlı çocuk adına çok üzüleceğim...
Sevgilerimle