Çöplükteki kurabiye

Yorgun bir gönülden dosta bile denemeyen MERHABA yım şimdilerde…

Görüş günü iptal edilen sevgiliye getirilen çöplükteki kurabiyelerin tadındaki buruk acıyım…

Berdele gelin gitmiş 12 lik kız çocuğunun gerdek sabahı ipe çektiği çocukluğundaki suskun yitmeyim…

Annesi recm edilen çocuğun gözlerinde sonsuza dek sönen ışığın korkusuyum…

Sahibi ölen evin penceresindeki “satılık “ ilanının ürperten şaşkınlığıyım…

Matarasındaki suyun son damlasını ölen dostuna içiren çöl bedevisinin kavrulan dudaklarındaki ölümün sessizliğiyim…

Saatlerdir oyuncakçı vitrinine yüzünü yapıştırmış sokak çocuğunun burnundaki bilinmez bekleyişin küfrüyüm…

Yetimhane yatakhanesinde gizliden ağlayan minik yüreklere verilmemiş iyi geceler öpücüğündeki kimsesizliğim…

Üvey evlat suratında patlayan tokat acısındaki anne sevgisine çaresiz özlemim…

Kır çiçeklerine öykünen vazo gülünün kokusundaki çürümüş yalnızlığım…

Hiç yazılmamış Şebnem Ferah şarkısındaki tınılardan taşan isyanım…

Bakanın da baktıranın da aslında hiç inanmadığı fal baklalarında şekillenen geleceğin kandırılmışlığıyım…

Elini iş makinelerine kurban etmiş işçi kadının dantel örme isteğindeki öfkeli çaresizliğim…

Yangın yerinde öylece duran yarısı yanmış hatıra defterinin okunamayan yazılarındaki isli mahzunluğum…

Tek ayak cezaya kalkmış ilkokul öğrencisinin göz pınarlarına yapışmış bir damlada biriken öfkeyim…

Gökyüzünde kendine yer bulamayıp kayan yıldızın karanlığa gömülen parlaklığıyım…

Ve

Sonsuza kadar çoğalabilecek …….ım / …….im/…....um/…....üm….

Ama

Nasılsın diyenlere verecek cevabı olmayan

Yorgun bir gönülden dosta bile denemeyen MERHABA yım şimdilerde…

“Ben yürümeye başlayınca denizlerin üstünde

Karalarda koşanlar durup bana baktılar.

Ben de gittim

Sığınacağım adaları birer birer batırdım. “

Ö.Asaf

***************

Sevtap Özkahraman

(Ankara – 11 Ocak 2009)