Dağdaki çocuk olaydım şimdi...

“-Kar yağmış dağlara, bu gece…  

-Soğuğu ise buraya vurmuş.  

-Yağmur, çeper.  

-Geceki yağmura bakılırsa, kesin kar getirir dediydim gece.  

-Dağdaki çocuk olsaydım şimdi. Kar olacaktı her yanım.  

-Hee, ya, sorma.”  

İki kadın arabada giderken böyle konuştular. Biri daha sarındı kabanına, öbürü klimanın ayarını artırdı. Konuşmalar soğutmuştu içeriyi, kar sepelemişti yüreklerine. 

Öbürü sessizliğe gömüldü bu konuşmadan sonra, sessizliğin derininden, derininden arabanın altından kayan yola bakıyordu. 

Berisi ise, gözleri dağlardaydı, beyaz giymiş dağlarda. 

Yüreği çocuk olmuştu taaa uzaktan. 

Dağdaki çocuk olaydım şimdi...  

Gözlerime dolardı kirpiklerimin arasından kar beyazı.  

Pencereyi açmadan anlardım.  

Gözlerime nur sepelenirdi, bilirdim.  

Nasıl fırlanırsa yataktan,  

Öyle koşardım.  

Anam, sobayı yakmış.  

Birazdan içilecek çay demlenirken,  

Keyifle kapıya sıvışırdım.  

Hiçte sessizce değil, değil… bağırarak.  

“Olee, oleee kar yağmış, anneeee, babaaa”  

Ellerimle avuçlardım henüz yağmış, beyaz, bembeyaz karı,  

Sonrada savururdum, maviliğe, sonsuz berraklıkta…  

Çığlıklarımla bir olup, yağardı üzerime.  

Billurlaşırdım.  

O an çocuktum, çocuk olurdum ben.  

Dağdaki çocuk.  

Yollar kapanmış neyime,  

Ben en çokta karın savruluşuna vurulurdum.  

Üşüyen ellerimle.  

“Hasta olacaksın, gir içeri” seslenirdi anam.  

Babam çoktan odunluktaydı.  

Adımları büyümüş, büyümüş olurdu,  

Adımına basardım, boyumu aşan karın üzerinden.  

Diğerine yuvarlanırdım.  

Çok büyüktü, çok..  

Bembeyaz olurdum. Bir tek yüzüm kırmızı,  

Yüreğim şen, ağzım kahkahalı…  

-Kardan adam oldum anneee”  

Diye basardım çığlığı.  

En çokta, babama yetişme sevdasında…  

Sana seslenirdim anne.  

Ben çocuktum.  

Burnum kızaralı çok oldu, ellerim üşüyeli.  

Avuçlarımda savururdum, çocuk kahramanlarıma…  

En çokta nefesi nefesime değen köpeğimizle.  

Bir o yana bir bu yana dönüp, oynardım.  

Çağırma anne beni, çağırma…  

Ben çocuğum.  

Nur yağmış, masallar ülkesinde.*  

“-Sustun, hayırdır?  

-Çocuktum az evel.  

-Ne çocuğu ay, çocukluk mu kaldı?  

-Kaldı ya, kalmaz mı… Dağdaki çocuktum az evvel, karla oynuyordum.”  

Sustu iki kadın. Belli ki, öbürü de yol almıştı çocukluğuna