Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Metin Akpınar - Zeki Alasya ikilisinin parodilerinde kullandıkları pek çok sözü zaman zaman yazılarımda ve yorumlarımda kullanmışımdır. Güncelliklerini hiç yitirmeyen sözlerdir bunlar, bu yüzden yazımı güçlendirdiklerini düşünürüm.

Bugünlerde sık sık ' delirmek istiyorum, deliremiyorum ' cümlesi geliyor aklıma Zeki Alasya'nın. Nedenini anlatacağım, haklı mı, haksız mı olduğuma siz karar verirsiniz.

Turizmin başkenti olarak anılan Antalya'dayım. ' Kaos olmadan düzen olmaz ' sözüne ne kadar inansam da, güzelim Antalyam'da kaosun yerini bir türlü düzene bırakmadığını görüyorum.

Otobüse biniyorum, otobüsün içindeki manzara aynen şöyle; aynanın altında cezaevindeki mahkumların yaptığı boncuk işinden iki kelebek sallanıyor. Otobüsün giriş kapısının üstünde A4 boyutlarında arapça bir dua asılı. Vites kolu ise tepeden aşağıya kadar her renk ve desende saç lastikleriyle dolu. Yaklaşık 40 lastik olmalı. Şoförün önündeki konsol ise iki adet kuzu postu ile kaplı. Şoförün dayandığı yerde ise tuttuğu takımın armasını taşıyan bir havlu kaplı. Turizmin başkenti Antalyam'daki modern otobüs bu...

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Otobüse elinde bebeğini taşıdığı ' anakucağı ' ile genç bir kadın biniyor. Koltukların hepsi gençlerle dolu. 60 yaşındaki eşim bile ayakta, eşimi bırakın, bebekli bayana bile kimse yer vermiyor. Eşimin söylendiğini duyan bir gençkız istemez istemez yer veriyor bayana. Diğer gençler ise, kulaklarından kablolar sarkmış, ellerinde cep telefonu, muhtemel ki sevgililerine mesaj yazıyorlar...

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Şehrin en güzel yerinde - bütün sivil toplum kuruluşlarının, meslek odalarının, muhalefetin itirazına rağmen - yapılmakta olan inşaat nedeniyle yaklaşık 100 andız ağacı kesilmiş. Halk görüp de tepki vermesin diye olacak, inşaat alanının etrafı saç panolarla kapatılıyor. Kimsenin gücü bu yasadışı inşaatı durdurmaya yetmiyor. Bizim sitenin bahçıvanına, kaldırımın üstündeki palmiye ağacını budamak yasakmış. Kaldırımlardaki ağaçlardan belediye sorumluymuş. Belediye sorumlu olduğu diğer ağaçları kökünden kesiyor, ağaç sökme aracı olduğu, başka bir yere söküp taşıyabileceği halde...

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Posta kutuma bakıyorum, bir demet fatura. Ödeme tarihleri 30 ya da 31 ekim. Ayın sonunda hangi kurum, ya da kuruluş maaş ödüyor ki ay sonu ödenmesi isteniyor faturaların. Hadi o günü seçtiler, son ödemesi ayın 30'u olan faturayı daha önce postaya veremezler mi?

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Cumhuriyet Meydanı'nda ellerinde süpürgelerle bir temizlik ekibi dolaşıyor. Mevsim nedeniyle sürekli yapraklar dökülüyor meydana, ekip akşama kadar yaprakları süpürüyor. İki zabita memuru da kestirmeden geçmek isteyen motosikletleri geri döndürüyor. Meydanın 10 metre ilerisine yürüyoruz. Kaldırımlar paramparça, her yer çöp içinde. Bomba konabilir endişesiyle Antalya'da konteynerler dışında hiç çöp kutusu yok. Herkes çöpünü kaldırımların kırık taşlarının arasındaki boşluklara atıyor. Motosikletler ise kaldırımda yürüyen yayaların arasında adeta slalom yapıyorlar. Antalya sanki benim evimmiş ve turistler evimi pis görmüşler gibi, utanıyorum.

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Postaneye gidiyorum. Sıra beklerken yanımdaki gençkız çantasının kenarındaki siyah ipleri yolup yolup tertemiz mermerlerin üstüne atıyor. Kendimle savaşıyorum, yerdeki iplikleri alıp çantasının üstüne koymamak için.

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Dönüşte bindiğimiz otobüsteki televizyonun altı ve bütün ön camın etrafı tül perde güpürleriyle süslü. Otobüs çukura girince rüzgarda kalmış balkon perdesi gibi uçuşuyor güpürün saçakları...

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!

Eve geliyoruz, haberleri dinlemek için televizyonu açıyoruz; Ergenekon, taciz, maskeli motosikletli, minibüsle çarpışan Tır, falanca manken kaç numaralı sevgilisinden ayrılmış, dolar kaça fırlamış, kriz bizi vuracak mı, IMF, Obama, Üzmez, üzer, emekli maaşlarına yüzde kaç zam yapılmış, haberlerden sonra hangi diziyi kaçırmamalıymışız vs vs...Boğuluyorum, bunalıyorum...

Delirmek istiyorum, deliremiyorum!