Demokrasi şehitleri

27 Mayıs 1960 sabahı Ankara devlet radyosundan yükselen bulanık bir ses demokrasinin yok sayıldığı karanlık bir süreç..

Darbeciler iş başındaydı millet iradesi hiçe sayılmış Türkiye tarihine kara bir leke olarak geçen demokrasi cinayeti işlenmişti. Hemde yine milletin gözü önünde, üniformanın arkasına saklananlar zor kullanarak tek suçu vatan sevgisi olan baş vekil Menderes ve arkadaşlarını darağacına götürmüşlerdi. Demokrasi tarihinin karanlık o günlerinde millet iradesiyle seçilmiş olanlara darbeciler bunları yapabiliyorsa üstelik adına ihtilal diyip koskoca bir ülkenin baş vekilini asabiliyorlarsa o ülkede demokrasi adına büyük bir açık var demektir. Demokrasi ve hukuktan söz edenler demokrasiyi ve hukuğu istedikleri gibi yönlendirdikleri gibi halkında sesine kulak vermiyor ihtilal adı altında devlet yönetimine el koyuyorlardı. İhtilal üzerindeki üniformanın ağırlığına güvenip cinayet işlemek midir.

Evet kim ne derse desin ben bunun adına cinayet diyorum. 53 yıl önce anayasal düzeni değiştirmekle suçlananlar hiç bir baskı altında kalmadan darağacına götürülebiliyorsa değil anayasal düzeni bozmak bugün anayasayı yıkmak için çabalayanlar sözde demokratik bir ortamda, olmayan haklarını savunabiliyorlarsa bunun hesabını kim verecek. Herkesin eşit olduğu mahkeme salonunda değil adil bir ortam savunma hakkı bile yoktu. Oysa herkesin en kötünün bile savunma hakkı kutsaldır ilkesini hiçe sayanlar bugün adaletten söz etmektedir. Onlar kendilerini bile savunamadan darağacına giderken akıllarında ölmekten çok vatanın bekası ve geleceği vardı öyle olmasa son nefese bir adım kala "Vatanı ve milleti Allah refah içinde bıraksın" dermiydi ! Ölüm bukadar yakınken o vakur duruşundan, asaletinden hiç bir şey kaybetmeden ona haksızlık yapanlara dahi kırgın olmadığını söylermiydi. İçtiği son sigarayı bile alaycı tavırlar altında düşünceli biçimde içmeye mahkum edilen, içine çektiği her nefes ölüm sehbasına bir basamak daha yaklaşırken onu biran önce idam etmek isteyenlerin içini bir parçada olsa acıtmıyormuydu. O günün darbecileri gayrimeşru ve kanun dışı yollarla ülke yönetimine el koyarken amaçlarına ulaşmanın verdiği sevinci yaşarken demokrasinin asıl sahipleri nasıl bu olanlara sessiz kalabilmişlerdi. Darbeye zemin hazırlayanlarda sahte baskılar karşısında rollerini iyi yapmış herşeye rağmen amaçlarına ulaşmışlardı.Sonuç olarak Türk demokrasisi ağır bi yara almış demokrasi hiç bir zaman meşru kılınamamış ve ülke adil yönetilememiştir.Tam bağımsız Türkiye ümidi besleyenler ülkeyi yabancı devletlerin hegomanyasına bırakmış, kanlı darbelerle ülke gerilemiş ve halk bunun bedelini ağır ödemiştir. Biz Kemalistiz diyenlere sormak lazım M.Kemal "Manda ve himaye kabul edilemez" dememiş midir. Darbeciler manda ve himayeyi çoktan kabul etmiştir. Darbecilerden çok arkadalarında kimlerin olduğu herkesçe malumdur.

Bir amerikalı bakan merhum cumhuraşkanı Turgut Özal'la görüşmek için Türkiye'ye gelir.Sohbetleri sırasında konu Türklerin vatanlarına olan sevgi ve bağlılığına gelir. Amerikalı bakan arşiv belgelerini incelerken birşeyin dikkatini çektiğini söyler. Söylediği ise Amerikaya gidip de ülkesinin menfaatlerini korkusuzca savunan tek dışişleri bakanının Fatin Rüştü Zorlu olduğudur. Ülkesine bu denli bağlı bir hükümetin iktidarda bulunması yabancı ülkeler için bir tehdit unsurudur.

Daha dün darbeyi destekleyenler darbecilerin arkasında duranlar bugün müttefikimiz olmuştur. Dün hakkımızı Amerikada korkusuzca savunurken bugünkü hükümet ülkesini kendi topraklarında savunmaktan aciz duruma gelmiştir. Demokrasi tarihinin bu kara lekesi belki hiç bir zaman silinmeyecek ama bu millet kendi evlatlarına her zaman sahip çıkacak darbecilerden yana değil doğrunun yanında olacaktır. Bu yanlışa ihtilal adını verenler, millet vicdanında yargılanacak, tarih bunun hesabını soracaktır. Er yada geç darbecilerde bunun hesabını verecektir. Ama bu dünyada ama öteki dünyada. Allah bir daha bu ülkeye böyle lekeler yaşatmasın.

Demokrasi şehitlerini saygıyla anıyoruz.