Deprem sonrası ( Bölüm 7 )

Çınarlık Meydanında durumdan vazife çıkartılarak oluşturulmuş bir çay ocağında iki kişi konuşuyor.

- Abi valla dev gibiydi, kefeniyle üzerimize doğru koştu, nasıl kaçacağımızı bilemedik gecenin karanlığında...

Bir daha o saatte mezarlık yolundan tövbe geçmem. Ha bir de sağlığında denizci falan mıydı neydi " gemiler de talim var " diye türkü söyleyerek kovaladı bizi. Gözleri de kapkaraydı, yaşadığım sürece unutamam o korkuyu.

Bu konuşmaya kulak misafiri olan diğer bir arkadaş tebessümle dinlese de ciddiyetini takınarak soruyor.

- Şu mezarlığın bitimindeki ara yoldan çıktı değil mi?

- He abi ya sen nerden biliyon?

- iki gece önce ben de oradan geçerken peşime düştü zor kaçtım. Valla dalga geçerler diye kimseye anlatamadım. Ödüm koptu.

- Hah işte buyur gördün mü? Abi de görmüş derken gözlerime korku daha yerleşmişti. Aceleyle kalkıp endişeli bir ses tonuyla konuşarak uzaklaştılar. 

Arkalarından izleyen sözde şahit muzur muzur sırıtıyordu. Çünkü hikayenin aslını çok iyi biliyordu.

O akşam biraz içkinin dozunu kaçırmış, eve de geç kalmıştı. Üzerinde beyaz tulumu kafasında gündüzden kalma kapkara güneş gözlüğü varmış. Kestirme olsun diye bir cesaret mezarlığın içinden yola çıkmayı planlamış, tam yola çıkarken de bu iki arkadaş ordan geçmekteymiş. Son tümseği atlarken kafasındaki güneş gözlüğü burnuna düşmüş, o esnada da "gemilerde talim var" diline dolandığından sahne tamamlanmıştı. Yola atlayıp da kaçanları görünce de kıyak kafayla kovalarken pek zevk almıştı. 

İşin kötüsü iki kişi daha buna inansa bir de " gemilerde talim var" türküsüyle gece mezarlıktan adam kovalayan hayaletimiz olacaktı. 

Şükür yayılmadı da paçayı kurtardık.