Derin

Mevsimlerin en güzeli yaz, güneşin en güzeli yakmayan, fakat içini ısıtan. Rüzgarların en güzeli meltem...

Uzaklardayım. O, çok alıştığım karmaşanın yokluğu beni rahatsız etmiyor şimdi. Kendimi unutmuşum. Kim olduğumu, nerede doğduğumu, nereye ait olduğumu...

Hiç bir şey yok aklımda. Yüzümde güneşin sıcaklığı, içimde bir huzur. Sırt üstü uzanmışım masmavi denizin üstüne, gökyüzüne bakıyorum. Sonsuzluğu hissediyorum. Ne bir ses ne de bir insan var etrafta.

Bir şiir yazmak geliyor içimden. Kulaklarım da suyun içinde, denizi dinliyorum. Duyamıyorum. Belki daha iyi duyabilirim diye suya dalıyorum.

Bulunduğum yerde derinlik çok fazla. Dibe ulaşamayacağımı biliyorum, yine de birkaç kulaç atıyorum. Bir çınlama kulaklarımda. Denizin sesi bu olsa gerek.

Suyun dibindeki güneşin pırıltısı bulanık da olsa görülüyor. Ne muhteşem...

Birden bir gölge beliriyor derinlerde. Sanki beni çağırıyor. Bir kulaç daha atıyorum. Bir el bana uzanan. Bana vadettiği bir şey var sanki. Ben de uzatıyorum elimi, bir kulaç daha...

Gözlerimi kapatıp kendimi ona bırakıyorum. Geri dönmek için artık çok geç. Nefesim tükeniyor, umursamıyorum.