Devinen, değişen hayat...

Şehre, kent meydanına uzak, dağa yakın dik bir yokuşun başında, durmuş “Güzel günler de olacak” diyor. Bir kavga türküsü ile güne uzanıyor her gece…

Uzaklarına küs, başka yok aldırdığı; “Bu ülke yaşanmaz oldu” diyenlere inat, umutla, sabırla gecenin ayazında biriken çiğ tanelerinden can suyu biriktiriyor, elini yüzünü yıkıyor sabaha, aydınlığa hazırlanıyor…

Kavgamın, çiçek yüzlü aydınlık sabahı, doğan günle kederlerini yenerken her sabah, en olmadık yerde bulup kucaklıyor beni sevinci…

Düşlerin en sıcağı kendine yer buluyor koynumda. Bildiğim bütün nedenlerden uzak, beklentisiz bir çocuk gibi sevinçliyim…

Duru çocuk güle oynaya okul yolunda. İşsizlik telaşından, yarın kaygısından uzak bir genç adam, her sabah erkenden yollara düşüyor, yorgun, ama mutlu dönüyor evine. Bir genç kız, naftalin kokan çeyiz sandığını açıyor.

Yeni bir dünyanın kuruluşu, aydınlık gülüşler oluyor bir annenin yüzünde…

Devine, değişe hayat devam ediyor…

Hayata, küs yalnızlıklar biriktirenlerin utancı düşüyor geceye. Karanlık, yıldızların terk ettiği ışık sızdırmaz bir siyah deniz artık.

Öyle bilinmese de; dövüşenler, hep direnenler kazanıyor.

Uzak, yakın tanığı ve o kavganın yazarı olmaya gönüllü ben kayıp günlüğe onların öykülerini, umutla büyüyen kavgalarını yazıyorum. Satır satır buruk tadını kâğıda akıtıp okurunu arıyor yazdığım her saklı öykü…

Hasan KAYA

11 Ekim 2012 Perşembe

http://www.hasankaya.com