Devlerin aşkı...

Dalga ile kıyının aşkını bilir misiniz ?..

Öncesinden başlayıp, sonsuza giden dalga, hep aşka kavuşma özlemiyle atılır kıyıya.

Dalga, sevendir... Kıyı, sevilendir.

Biri âşık...Diğeri mâşuk...

Dokunur parmaklarının ucuyla sevdiğine dalga ve döner hep geriye…

Bilir kavuşamayacağını ; ama bıkmadan ,usanmadan hep koşar kıyıya… …

Her bir dokunuşunda aşkına verir bedenini hesapsızca…

 İşte, ben de seni böyle severim yâr. Yâr, bilir misin dağ başında açan uçurum çiçeklerini?..

Bilirler görünmeyeceklerini... Sevilmeyeceklerini... Koklanmayacaklarını... Okşanmayacaklarını... Ama inatla açarlar aşkla, sevgiyle, özlemle.

Hep beklerler gelmeyecek sevgilinin onu kucaklamasını…

 İşte, ben de seni böyle beklerim yâr…

 Yâr, ipek böceğini bilir misin ?.. Onun kozasının içinde ördüğü o ipliğe olan aşkını…

 Bilir o, ördüğü ipliğin kendisinin ölümü olacağını :ama aşkına fedâ eder kendini.

Öyle verir kendini yârenine korkusuzca…

İşte, ben de kendimi böyle veririm sana yâr.

Kardelen çiçekleri vardır...Buzlu ayaz günlerinde ölüm sessizliğinde doğarlar...

İnadına yaşamın sürdüğünü ve aşkın gücünü kanıtlarcasına,soğuktan donmak uğruna açarlar...

Kardelen çiçekleri sevmeyi böylesine beklerler ölümüne...

Sen,ağaç ile meyvesinin aşkını bilir misin ?..

Meyvesini vermelidir ağaç yeniden doğmak için…

Öyle zorludur ki ayrılmaları …Verir meyvesini ağaç ,meyve tohum olur, tohum kök olur…

Ve yeniden doğar ağaç kendi meyvesinden…

İşte bende böyle yâr; yok olmayı göze aldım, tekrar sende doğmak için…

Sen,bunu bilir misin ?.

,