Dikkat ölüyoruz

Canım arkadaşım nazlı nazlı ağladı bugün… Avucumda onu avutacak hiçbir şeyim de yoktu. Çaresiz bir halde dinledim sadece. Yaşlar süzüldü yanaklarından, hem de niye… Başka birisinin aklından geçenleri anlayamadığından… O da çok çaresizdi.

Konma akıl faydasız, mecbur kendisi öğrenecek, bu da yetmeyecek elbette bi de bu öğrendiklerine inanması için zaman geçecek. Sonra ne mi olacak acı çekmekten kurtuluş yok elbette ama en azından kendini ve onu affetmeyi becerecek. Temiz temiz üzülüp vakti gelince de “tahammülü mümkün” bir anıya dönüştürüp dosyalayacak… Budur.

“Kendi aklından, kalbinden ne geçiyor” buna sıra gelmiyor ki adamın aklından geçenleri tahmin etmekten, yorumlamaktan… Oysa asıl dikkatini kendine vermen gerek kuzum.

İnsan ne zor büyüyor. Tam adaptasyon yapıp ermiş kıvamına ulaşınca da bedeninde hal kalmıyor… Neyse bi sonraki hayatımızda kullanırız aklımızı da artık.

Varlık ve varlığının farkındalığı…Ve sen yokken de hayatın hem sürüp hem de anlamlı olabilmesi kolay yutulur lokma değil kabul. Ben kendimi şöyle avutuyorum

1- Ne kadar yılarsam yılayım hayatımı asla kendim sonlandırmayacağım ( Sırf meraktan)

2- Ne fıstık hatunlar, ne dolambaçlı nöronlar, ne selvi boylu sinapslar toprak oldu di mi ama (Elle gelen düğün bayram…)

3- “Ayrıcalık ummak” insan oğlu/kızı her neyse işte onun en ama en sinsi afyonu, fark ettiğin yerde boğazına bineceksin. (Sık tekrarda yarar var “ ben bir menekşeyim, maymunum, organizmayım vs..”)

4- Dört değil 124’ e kadar da sayarım da gerek yok bu kadar ipucu yeter gerisini de siz bulun di mi ama.