DİLDEN ÇIKAN GÖNÜLDEN GEÇENDİR

Bakıyorum da her görüşteki her yaşam biçimindeki insanlar aynı şeylere üzülüyor, aynı şeylere seviniyorlar.

Yeni bir bebeğin dünyaya gelmesi, yeni yerlerin gezilip görülmesi, yeni eserlerin çıkarılması, evlatların düğünleri ve başarıları herkese aynı sevinci yaşatmaktadır.

Bunun yanında; zamansız göçüp giden yakınlara, hastalara, kazalara, yoksulluklara ve haksızlıklara herkesçe aynı şekilde üzüntü ve elem yaşanmaktadır.

Bunlara rağmen; kimse kimseye acımıyor. En küçük bir fikir ayrılığında nefret dolu söylemler dökülüyor.

Mesela deniliyor ki; "Corona git falancaya bulaş." Hatta bu konuda, güya özlü sözler olan, "Ahın ulaşamayacağı mesafe yoktur" gibi acımasızca ifadeler kullanılmaktadır.

Bütün dünya, hâlâ can havliyle pandemi illetiyle boğuşuyorken, kim ah etti ki böylesi bir facia topluca yaşanıyor? Onca nefret söylemleri nedendir? Ya savaşlar ne buyurmalı! Ne zaman senlik-benlik bitecek ve biz demeyi başaracağız?

Oysa üzülen, hastalanan, acı çeken insanlar kendileriyle birlikte çevresindeki insanları da etkilemekte ve üzmektedirler. İyi ve mutlu insanlar ise çoğaldıkça, yaşadıkları mutluluk çevresindekilere de yansıyacaktır. O nedenle ah etmek ve hakaretle sadece kendi ekseninde nefrete ve öfkeye sebep olacaktır.

Tüm bunlardan dolayı tatlı dil, güler yüz ve iyi dileklerle; düşman dosta, öfke hoşgörüye çevrilebilir.