Dileğimiz Yine Mutlu Bayramlar!

Nerede o eski bayramlar? Tabii milli bayramlar da bir heyecandı genç Cumhuriyette. Ancak dini bayramlar ayrı bir heyecandı: Tadı  tuzu, şevkati, bereketi bir başkaydı. Bugünkü teknoloji, bugünkü sosyal iletişim ağları, içi boşaltılmış kimyası en ufak bir karışımda bozulan nesil de yoktu. O yıllar; sevgi, saygı, umut, coşku ve heyecan dolu bir geleceğe bakış; bir güzellikte buluşma, aynı dilleri, aynı ülküyü solumanın haz ve mutluluğunun buluştuğu günlerdi bayramlar. O günlerin haklı gururunu yaşamanın bir ayrıcalık olduğuna inananlardanım. Geldiğimiz nokta itibariyle antropolojiyi sorgulatacak bir çağın içerisindeyiz.

Gelişme ise eğer -bu gelişmeler; tabii bir evre, bir süreç, bir etkileşim, bir gereklilik sanalı sonucu olmuştur. Birdenbire ortaya çıkmamıştır. Örselenmemesi gerektiğine de inandığım yaşayış ve düşünüş tarzı olan eski kültürümüzün güçlü bağlarını törpüleyen olgular, acaba maneviyatta neleri alıp götürmüştür. Bugün içi boş, dışı şaşaalı yat limanını andıran, birbirinden ufak bir tebessümden bile imtina eden yalnız kalabalıklardan ibaret mahalle ve kasabalarımız yeni görkemli mimarileri ile övünebilirler. Ancak o eski, aşk ve sevgi dolu yüreklere sahip miyiz acaba? Günümüz kültürünün evrimine; teknoloji, ilim, bilim, sanatsal, gelişmiş araç gereç, iç ve dış göç, yabancı kültürlerin etkisi, ekonomik özgürlük yani birbirinden uzaklaşmanın diğer bir adı olan kendi ayakları üstünde durma ve buna benzer sayısız etkenleri örnek gösterebiliriz.

Gelinen nokta itibariyle hiç bir şeyi yargılayamayız. Bu bir olgu, bu bir değişim. Trenini kaçırmış avucunu ovalayan bir yolcuya benziyor. Yeni bir tiren vagonu yakalama şansı var mı yok mu onu da bilmiyoruz. Kazandırdıklarının yanında, kaybettirdiklerine parayla pulla ve iki dakikalık canı olan şöhretle kavuşulabilir mi bilmiyorum.

Bayramımızı değil de yoksa biz benliğimizi mi arıyoruz!..

İnsana ve tüm canlılara saygı özelinde, manevi değerlerin hatırlanması ve yaşanması temennilerimle, Bayramımız kutlu olsun...