Diyeceklerim var..

Yazdıkça yazıyorum. Kimselere diyemedikçe sana çağlıyorum.Sanırım Karadeniz genlerinden geliyor bu. Önceleri bir nehir imiş, sonra kabına sığmamış ve bir gün ansızın fışkırımış gitmiş Çanakkale Boğazı'ını basmış. Birleşivermiş ve küçücük nehir iken koca deniz olmuş. Bende ömrünün 35.yılında sana ulaştım işte.

Acımı, kederimi, korkularımı,pişmanlıklarımı,rüyalarımı hatta kabuslarımı sana anlattım. Kelimelere dökemedğim ne varsa sende şimdi. Hem de hepsi canlı canlı, cümle cümle...

"Az daha zorlasam dünyanın bütün dillerini konuşacağım" diyor ya yazar öyleyim işte..

Karşılık beklemeden yazıyorum ben sana. Bu yüzdendir karşılık gelince bocalamam.  Alışkın değilim ki bu kadar ilgiye. Tutsam içimde boğuluyorum..

Döndürüp dolaştırıp aynı cümlelerle konuşuyorum ama başka nasıl anlatılır ki bendeki yerin?

29 harf kaç değişik şekilde yan yana gelir de bir sen olur?

Korkuyorum..

Ve soruma cevap bulamıyorum;

Söylesene böylesine bir yakınlıktan hangş ruh yara almadan kurtulabilir?

Umrumda mı?

Asla..

Sar sarabildiğin kadar beni, inan bana o zamana kadar ne kadar depolarsam kardır...