Doğan cüceloğlundan yanıt var var!

ESERLERİNİ ÇOK SEVEREK OKUDUĞUM DEĞERLİ İNSAN SN .DOĞAN CÜCELOĞLU' nun sitesine olan bir katılımımdan nihayet bir ses geldi.
BEN BUNU SİZLERLE PAYLAŞMAK İSTEDİM BLOG DOSTLARIM.

05.06.07

Sevgili Nilgün Hanım, Bana yazdığınız için teşekkür ederim. Siz sözde değil özde sevgiyi ifade ediyor ve yaşatıyorsunuz. Sizin mektubunuzu yeri geldikçe yazılarımda ve konferanslarımda kullanacağım, isim vermeden. Çok önemli gözlemler ve teşhisler yapmışsınız. Sizi kutlar, sevgi ve dostluğumu sunarım.

Doğan Cüceloğlu

Bunalan Öğretmenler 3yorumunuzun tekrarı//-

Yorum:

Aslında burada sorunların alt yapısında öncelikle çocuğun ev düzeni ile ebeveynlerinden kaynaklanan bir boşluk olabileceğini hissediyorum.
Çocuğa bir yetişkin gibi yaklaşmayan, onu dinlemeyen, ona söz hakkı tanımayan, onun tercihlerine saygı duymayan, onu pasivize eden, azarlayarak, susturan, önemsemeyen ve sürekli drektiflere boğan bir anne baba modeli içinden okula başlayan çocuklarda BU İSYAN VE BAŞKALDIRI bir tepki olarak sürgün vermektedir.

Madem öyle işte benden de bu kadar!
Sen beni İNSAN olarak algılamaktan çok uzaksın, ben de senin arzuladığın insan modelini asla sunmayacağım sana.
Verdiğiniz kadarını alırsınız çocuklarınızdan...
Eğitimdeki tüm sorunları onu dershaneye postalayarak, paraya boğarak kamufle ettiğinizi düşünürsünüz.Ama maalesef. Ona hedeflerini belirlemesinde GÜVENİNİZİ yansıtamazsanız, yanında olduğunuz hissini enjekte edemezseniz eğer, ne kadar şiddet, empoze ve sert ses tonlu tehditlerle üzerine giderseniz gidin, asla POZİTİF sonuç alamazsınız.

Buradaki eğitimcinin feryatları da bundan kaynaklanmaktadır bence.

Hayata hazırlanmayan ve itilen çocuklar ile baş başa kalır bu öğretmenler.

EĞİTİM günümüzde öyle bir form almıştır ki, OKUL, EV, ÇEVRE üçgeni çok sağlam hatlar ile çizilmelidir. Bütün ağırlığı eğitimciye atmak yapılabilecek en insafsızca davranıştır.
Bizlere çok iş düşmekte. ANNE BABA OLARAK, ne zaman bize ihtiyaçları olsa çağırmaya bile fırsat bırakmaksızın yanıbaşlarında olabilmeliyiz.

Örneğin; Benim orta birde okuyan bir erkek çocuğum var. MERT. 1999 depreminden beri logolar ile birlikte ev yaptığımızda ;

-Anne ben yıkılmayan evler yapacağım demeye başladı.
İnşaat mühendisi olmak istiyor. Karnesini alıp bana sarıldığında bana şu cümleyi kurdu.

-Anneciğim ben Tokyo'ya gideceğim.Onların ev temelllerini inceleyeceğim.

Ona bu cümlelerinden dolayı alay ederek,

-Bu da nereden çıktı, saçmalama demedim.
Açtık internet sayfalarını birlikte. Ahmet Ercan'ın deprem sitesini inceledik.
İnşaat teknolojilerinden bahseden sitelere girdik.
Ana Britannica ansiklopedilerinden araştırdık. ZEMİN ETÜDÜ nedir, inşaat sektöründe 1999 dan sonra ne gibi reformlar yapılmış onları okuduk taradık.

İşte , bu adımlar ona SAYGI DUYDUĞUM konusunda bir mesajdı.

Dilerim oğlum dedim gelecekte çok modern inşaatlara imzalar atan başarılı bir mühendis olursun. Bu sözlerim ona çok büyük güven verdi. Almış olduğu onur ve takdir belgelerinde de anne olarak daima yanındaydım. Proje ve performans ödevlerinde, hazırladığı sayfaları birlikte tasarladık, eleştirdim yırttı tekrar yaptı hiç bıkmadan. Ona destek olmak için fransızca olan lisanımı kursa giderek İngilizce konusuna yönelttim.

Sil baştan onunla birlikte ingilizceye başladık. Ben bir anne olarak bana ingilizce yazılı kağıdını sunduğunda ,

-Hayır anlamıyorum, diyemezdim ona. Şu konularda yanlışın var gel düzeltelim demeliydim. Bunu diyebilmek için de benim de bilmem gerekmez miydi?

Ona her ay Bilim ve çocuk dergileri alırım. Ben şiir yazarım her yazdığım şiirimi ilk o okur. Edebiyattan da uzak kalmaması için kitaplığında çok sayıda kitabı vardır. Kısaca, Bizlere çok iş düşmekte. Aman işte gitsin okula geçsin sınıfını değil. Ona baş olabilmeyi bunu da mesafeli bir biçimde gerçekleştirmeyi başarabilmeliyiz.
SEVGİYLE KALIN.

Nilgün. 27.01.2007/15.35