Doğru Siyaset, Doğru Rekabet

Türkiye’de bazı şeylerin yanlış gittiğine inanan insanların sayısı gün geçtikçe artarken, diğer yandan da çeşitli sebepler sürerek işlerin iyiye gittiğini savunanlar var. Olumlu bakanların olumsuz bakanların aşağı yukarı aynı olduğu bir ülke haline geldik. Yaklaşık oranlar aynı yüzde elliye yüzde elli.

Öncelikle ülkemizde farklı görüşlere sahip insanların, bu memleketin gerçekte çimentosu olduğunu düşünüyorum. Ancak insanların büyük bir kısmının kendilerinin inançlı bir kesim olduğunu, diğerlerinin önemli bir kısmının ise Atatürkçü ve yenilikçi olduğunu söylediği zamanlardan geçiyoruz. Bu düşünce yapıları kendi içlerinde tutarlılık taşısa da gerçekte insanların arasında bulunan düşünce farklılıkları kan davası kadar olmasa da rövanş inancıyla devam ediyor.

Biz rekabeti seven bir toplumuzdur. Bundan yaklaşık yirmi yıl önce Samsun’dan Fatsa’ya gitmek için yola çıktım. O hattı bilenler bilir. Minibüsler çalışır genellikle o hatlarda. Minibüs Çarşamba’da durup yolcu aldığında şoförün etrafı sarıldı ve temiz bir dayak yedi. Meğerse minibüs Terme minibüsüymüş ve Çarşamba’da yolcu alamazmış. Aralarındaki rekabet o hale gelmiş ki, Terme’li bir şoför Çarşamba’nın, Çarşamba’lı bir şoför de Terme’nin yolcusunu alamazmış. Aralarında çok büyük bir rekabet ve husumet yaşanıyormuş. İyi de o hatta yolculuk yapan birisine bu durumdan ne? Bu sorun neden yaşanır. Ölmeye ve öldürmeye varan sert rekabetler neden yaşanır, hem de aynı ile ait iki ilçe arasında? Cevabı oldukça basit. Hukuk yok veya hukuk kurallarını uygulayacak güç ortada yok. Bu olmayınca insanlar birbirlerini öldüresiye dövüyor veya öldürebiliyorlar. Akşam herkes evine dönüyor hepsi birer vatansever, hepsi birer dindar.

Bazı şehirlerimizde köyler var. Alevi ve Sünniler yan yana yaşıyor. Aralarında husumet yok ama şüphe Maraş olayları, Çorum olayları dolayısıyla oluşmuş. İşin özüne bakıldığında esasında Alevilerin Anadolu kültürüne en fazla sadık asıllarının da çoğunlukla da Orta Asya’ya veya Yavuz Sultan Selim ile Şah İsmail arasındaki mücadeleye kadar dayanıyor. Değişen teknik olarak pek bir şey yok. Yavuz Sultan Selim’in yerini alanlar ile Şah İsmail’in yerini alanlar iki köyün insanını parsellemeyi becermiş, ayrılıkları destekleyerek oradan pekâlâ uzun yıllar nemalanmışlar ve de belki de uzun yıllar ayrılıkları destekleyerek nemalanmaya devam edecekler. Birisi kendini dini bütün olarak tanımlarken, diğeri kendini Atatürkçü özgürlükçü gibi sıfatlarla tanımlıyorlar. Doğal olarak üretime, dostluğa hizmet etmeyen bir rekabet oluşturuluyor. Gerçek nedir? Gerçekse insanlar tarlalardan nasiplenirken, başka bir üst sınıf sözde ayrılıkları destekleyip, desteklediklerinden nemalanıyor…

Rekabet toplumu olmak kötü bir şey değildir. Kötü olan kötü olanları, topluma ve kişiye zararlı olanlar konusunda rekabet etme anlayışıdır. Hata iş yapanlara hastır. İş yapmayanların hatalarının sadece iş yapmamaları olması en fazla tembellikle suçlanacaklarıdır. Hâlbuki toplum artık uyanmalı ve iyi olan şeylerde birlik olmayı seçmelidir. Bu da bir eğitimdir. Kişisellik ve kişisel hırslar toplumların arzularının iyiye sevk edilmesi toplumsal yararadır.

Bir kişi bir masayı kaldırır lakin çok yorulur. İki kişilik bir masayı iki kişi taşır ama daha az yorulur. Birlikten kuvvet doğar, sinerji doğar. Bu sinerjiyi oluşturmak eğitim planlamacılarının iyi niyetli siyasetçilerin tek amacı olmalıdır. En nihayetinde siyaset toplumu büyütme, toplumu yönetme aracıdır. Siyaset milleti ayrıştırma, bölme, milleti birbirine kırdırma aracı değildir ve asla olmamalıdır. İyi bir çiftçi ineklerine, hayvanlarına, bağına ve bahçesine uzun vadeli bakar. Bilir ki onlara nasıl bakarsa o baktıkları da ona o şekilde bakacak hürmet edecektir.

Gaye iyiyi bulmak, bulmak için uğraşmak gayesidir. Gaye namerde muhtaç olma gayesi değildir. Mübarek Ramazan ayında tutulan oruçları yapılan hayırları kabul edecek ve onaylayacak tek makam vardır.  Niyet iyiyse iyiye yol alınabilir. Niyetler iyi olsun, niyetler Salih olsun…