Dönmeyenlere

Tanımıyorum tanıyamadım..

Fırsatı yoktu ki gidememelerin, gitmeliydiler uzaklara.

Biz de unutmalıydık bakışların rengini.

Tarçın kokulu hayallere sardım gidenleri ki , geri geldiklerinde mis kokulu anıları kendi ellerimle sunayım diye.

Dönmediler....

Ben de gittim, ben de bir giden oldum.

Gittiğim yerlerden bazen döndüm bazen de akıntıya sürüklenip başka bir diyarın gideni oldum. Ardımdan söylenmişmidir dön diye bilmem ki.

Benim de anılarımı tarçın kokulu hayallere sarmışlarmıdır ki?

Bir uçak geçiyor gürültüsü takılıyor kulaklarıma. İçinde onlarca giden.

Ordamıdır? Onun içindemidir? Kimdir? Neyin nesidir? Neden gidiyordur?

Saatime baktım anlam veremeden bir yerlere bir şeylere geç kalmış gibi.

Bir şeyleri yakalayacakken kaybetmiş gibi..

Boğazım düğümlendi.

Bu gidişlerin dönüşleri olacak mı ki?

Yüreğim elimde gittim, evimden uzaklara yabancı kollara gittim.

Dönüşlerimin çoğu zaman bir amacı bir umudu vardı. Şimdi yok.....

Geride kalan binlerce düşünce, geride kalan binlerce kırık kalp, bazıları hala dönüşleri ümitlerle besleyen yürekleri ellerinde.

Ben de gitmeliydim uzaklara bir yerlere, savrulmalıydı koşarken saçlarım.

O kadar istekle gitmeliydim ki heyecanım kalbimi boğmalıydı.

Okadar istekli dönmeliydim ki gittiğim yerden bıraktıklarımı bıraktığım gibi bulmalıydım...

Dönüşlerim yıllarımı alsa bile onlar hep orada bıraktığım yerde olmalıydılar....

Bunun olmayacağını bildiğim için de hiç geri dönmedim....

Hiç geri dönmediler, bıraktıkları yerde değildi hiç bir şey.

Hayatlar değişmiş hatta unutulmuşlardı bile, unutulmuştum...

Hiç geri dönmedim ardıma bile bakmadım giderken.

O da dönmedi ardına bile bakmadı giderken...

Ama biliyordum acıydı geride bırakmak bilinmeyenleri, alışkanlıkları, sevdiği kokuyu,teni....

Bıraktığı yerde olamayacağım için asla geri dönmesini istemedim.....

Ben hiç geri dönmedim....