Dört Duvar

Duvarların soğukluğu yüzüme vuruyor,

Ellerimden başlayarak tüm bedenimi sarıyor.

Üşüyorum ve hiç bir sıcaklık ısıtmaya yetmiyor titrek bedenimi.

Ürken kalbimin ritmi kalbimi durduracak sanıyorum,

Yine de yaşamaya devam ediyorum...

Rutubetin küflü köşelerinde sığınak yaratmaya çalışıyorum,

Aslında bilmiyorum neyin zarar vereceğini ciğerlerime,

Nefesin kesilmesinin mi zehirle dolan bir nefesin mi.

Bir yastık ve bir yorgan ısıtacak kadar sarılıyorum sessizce,

Yaranlığın içinden bir ışık sızıncaya kadar.

O ışık yol oluyor hayallerime,

Umut oluyor tüm umutsuzluğuma,

Hayallerimi şekillendirmeye yetecek gibi gözüküyor.

Gri duvarlarıma yazmaya başlıyorum,

Çürümüş bir kalemlemin kırık bir ucuyla.

Çizdikçe duvarlarda hayat bulmaya başlıyor hayallerim,

Yaşamaya başladığımı hissediyorum.

Yaşamak bu kadar kolayken bu kadar zor olması ne kadar adil?

Kimimiz içeride kimimiz dışarıda.

Hayaller kurtarmaya yetecek mi ki kelepçe vurulmuş kalplerimizi yeniden yaşatmaya?

Bilinmezlikler içinde bilindik bir ses arıyorum,

Bildiklerimi hatırlatacak ve hatıralarımı yeniden yaşamaya cesaretlendirecek birşeyler.

Kim bilir belki bir ses duyarım,

Karanlığıma ışık olan ve yol olan hayatıma.

Duvarlarına dokundukça sıcaklığını hissettiğim,

Elleriyle hayallerimi çizebildiğim.

Gözümlerimi hafif aralıyorum ve ışık tam göz bebeklerimin içine doluyor,

Belki de beklediğim ışık bu dur.

İçimi tüm benliğiyle ısıtacak ve dört duvarı yıkacak....

Şiir sessizleşince, kalbin ritmi devam eder aşkla... ..