Dostlarla dertleşme

Merhaba

Bugün yine hayatın bana fatura kestiği günlerden bir gün olmalı. Zaten kendimi daima hayatla iş yapan bir şirket gibi görmüşümdür.

Ben hayata metanet satarım o da bana acı bir fatura gönderir. Bedellerini hep ödemeye çalıştım. Ödenmemiş hiçbir faturam yok. Ama o hala bana aklına estiği gibi faturalar yollamaya devam ediyor. Ve galiba ben şirketi kapatıncaya kadar da bu böyle devam edecek. Bu tıpkı ödeme gücü olmayan insanların kullandıkları kredi kartı misali. Aramızdaki tek fark ben faize girmiyorum. Onlarsa ödemedikleri her gün için faiz alıyorlar.

Artık bir tebessümümün bile bedelini ödedim derken abartmadığımı anlıyorum. Acaba ben mi hayatı çok ciddiye alıyorum, yoksa o mu benimle dalga geçiyor.

Sevdiğim insanların elimden kayıp gitmeleri, zamanı yakalayamam;hayatı bu kadar içimde hissetmeseydim acaba daha mı rahat yaşardım.

Düşünüyorum, ona karşı daha başka nasıl nazik olabilirdim. Keşkelerimi en aza indirerek yaşamaya çalıştım. Sevdiklerim için, herkes için hep iyi şeyleri diledim. Bana verilenlere daima hamd ettim.

Anacığım derdi ki;” sen çok iyi niyetli birisin. Seni kandırmak çok kolay. Daima üzülen taraf olacaksın.

Ben de ona “ böyle olmayı ben istemedim ki. Ben böyle doğdum” derdim.

Şimdi anlıyorum bir kere daha.

Dünyada 2 çeşit insan var. Hayattan alanlar ve hayata verenler.

Anlaşılan o ki ben verenlerden olmak için antlaşma yapmışım. Onun için de faturalarım hiç bitmiyor. Antlaşmamı da bozmak olmaz.

O halde dayan bakalım yüreğim dayan. Sen, hiçbir zaman bedelden kaçmayan sen bunun da üstesinden gelirsin diyerek kendime güç veriyorum.

Dostlar, hep güzellikler, mutluluklar paylaşılmıyor. Bazen tarifsiz kederler de paylaşılmalı. Kimi zaman sesle, kimi zaman bir yumuşacık omuzla kimi zaman da sayfalara dökülen kelimelerle.

Sevgiyle kalın, faturalarınız hiç artmasın.