Dostuma (Keke’me);

Biliyorum bana çok kızgınsın, hatta bana küssün. Yalnız gecelerin iki ortağıyken, şimdi anlaşılmayan bir dilde konuşan iki yabancıyız. 10 yılı devirirken ben, içimde kalan ukde ile çaresiz ve boğazımda hayatın çetrefillerinden bir kılçıkla kürek mahkûmuyum artık. Geride kalan yaşanmışlıklar Araf’ta kalmış.

Unutulmuş olmayı tercih ederdim. Ama şimdi biliyorum ki cezalandırıyorsun beni, bildiğim en ağır işkence yöntemiyle. Ben ne kadar hayatın akışında düşünmemeye çalışsam da bir dostun uzaklığı, memleket hasreti kadar acı. Üniversite yıllarını ne zaman düşünsem bir ucunda, yanında veya tam ortasında sen varsın.

Gecenin ilerleyen vakitlerinde demlendikçe koyulaşan, konuştukça derinleşen, sustukça anlaşılan muhabbetlerimizin tadı damağımda. Benim kahrımı çekebilen tek insan. Namı diğer “Paketleme Hatası”. Hiçbir şey uçup gitmez bilmiyor musun?

Sen bana evini ve yüreğini açtın, dostluğun ne olduğunu öğrettin. Konuşmadan da insanların nasıl anlaşabildiklerini öğrendim. Konuşulmadan gülünen esprilerin anlamını da öğrendim. Ne çok şey öğrenmişim!

Gönül bağının, nasılda siyasi görüşlerin önüne geçebildiğini de gördüm.

İlk karşılaşmamızı hiç unutmam. 2. sınıfın başında katılmıştın aramıza. İçimden bir ses “Ne duruyorsun? Hadi git tanış” dedi içimden bir ses. Yanına geldiğimde derin bir dostluğun temelleri atılıyordu artık. Bir süre sonra sen benim “Kekem” din artık.

Neler sığmadı ki 3 yıla! Neleri paylaşmadık ki! Siyahın gölgesine şiir yazarken de, okurken de yanımdaydın. Sen de ortağımdın bütün günahlarımın, aşklarımın.

Seni çözmeye çabalamakla geçmişti benim günlerim. Anlamakta zorlandım, bazen yoruldum ama biliyorum sen bilinmek istemiyorsun zaten.

Şimdi sen küssün bana, ben de bir şeylerin eksikliği. Ve ben biliyorum ki eğer çıkarıldıysak bir daha giremeyiz gönül kapından. Ama ben inanıyorum ki hala dostumsun, biliyorum ki bir araya gelsek, geceyi gündüze taşırız seninle.

Şimdi sana kocaman bir özür borçluyum. Borcumu ödesem kabul eder misin?

ÖZÜR DİLERİM!