Dünya'nın bir yerinde

Keyifsizim bu aralar. Biraz hüzünlü, biraz canı yanmış, kararsız.. Elime aldığım kitabı bile iki sayfadan fazla okuyamaz oldum. Dikkatim dağınık, aklım karışık, bedenim yorgun, ruhumsa.. Nerede bilmiyorum!

Tuhaf bir his bu; sanki içinden çıkmaya çalıştıkça daha da batıyormuşum gibi. Gözüm takılıyor, engel olamıyorum, tik taklar’ a. Zaman akıp gidiyor sessizce. An’ı düşünüyorum; kim bilir dünyanın neresinde, hangi keşfedilmemiş bir yerinde, tek başına bir kız çocuğu ne yapıyor diye..  Sonra kendimi düşünüyorum. Acaba diyorum, dünya’nın kim bilir neresinde, hangi okyanusu seyreden bir evin camının kenarında, tek başına bir adam, onu, şu anda kimin düşündüğünü düşünüyor mudur? Birbirinden habersiz, birbirini düşünen insanlar var mıdır yaşadığımız aynı gezegen üzerinde? Olmasını dilerdim; bir gün, hiç ummadıkları bir anda, beklenmedik ve mucizevî bir şekilde yolları kesişsin diye. Dünyada yaşanılası ne varsa birlikte yaşasınlar diye.. Parçalarını bulmuş ve tamamlanmışçasına tıpkı bir puzzle gibi.. Hayatı, en derinlerine sindirip tadına varsınlar diye.. Hüzün bulutları onlara uğramasın günleri hep aydınlık olsun, gecelerinin yakamozu hep yüreklerine vursun diye..

Kim bilir, neden olmasın!!