Dünya seninle geliyor...

Tüm akşam yürüdüm. Lacivert yıldızlı bir gecenin ılık koynunda, bacaklarımın itirazına direnerek yürüdüm. İnsan yürüdükça anlıyor ki; akıl da yürüyor seninle birlikte. Gereksiz çalılar temizleniyor beyninden ışıklı parlak yollar açılıyor. Hele bir de yıldızlara bakarak yürüyorsan... Yürüdükçe anlıyorsun ki sen dünyanın peşinden gitmiyorsun, dünya senin peşinden geliyor. Yıldızlar yanında yürüyor mesela, ay seninle kol kola oluyor. Ve yeryüzünde bir tek sen ve ruhun çepeçevre kuşanıyorsun hayatın her halini.

Yanından bir kelebek geçip hayatın kısalığına dair uyarıyor seni. Önüne bir kedi fırlıyor her an tetikte olmalısın diyor. Ağaçlar öylece durup "zaman zaman dur ve bu huzuru yakala" diyorlar. Bir an, rüzgar saçlarında usulca dolanıyor ve seni her zaman şefkatle saracak insanlar olacağını söylüyor sana. Gece uzuyor ve ılık ılık doluyor damarlarına.

Yürüdükçe yüklerini bırakıyorsun bir de... Gereksiz olan ne varsa ağırlaşıyor ve sen onlarsız da yola devam edebileceğini, senin için hayati olanın, sahip olduğun en hafif şey olduğunu, ruhun olduğunu şaşırarak görüyorsun. Yol uzuyor, bacakların yola alışıyor. Tabanların yol ile bütün oluyor. Seni yormayan uyumu yakaladığını ve bunun aslında hiç de zor olmadığını şaşkınlıkla farkediyorsun. Yol ile bütün olabildiğin vakit yürümenin tüm zorluklarının aslında sadece senin yolla bütün olamayışından kaynaklandığını anlıyorsun. Yol hayat oluyor, ayaklarının altındakinin kendi hayatın olduğunu ve onu çiğnemeden, onunla bütünleşerek yürümen gerektiğini öğreniyorsun. Yürümeye devam ediyorsun... Zorlanmadan... Sızlanmadan... Ve keyfine vararak...

Ve yürüdükçe anlıyorsun ki dünya seninle geliyor...

RESİM: Marguerite Zorach